Een handgeschreven envelop met een zilveren randje...

“Maakt u ook portretten?”

“Zeker, voor uw linkedin of iets dergelijks?”

“ja zoiets” lachte de man

Wij een afspraak gemaakt , en op het moment van de afspraak stopte er bij de studio een niet bepaald kleine wagen van een bekend Duits merk uit de hogere klasse. Een goed uitziende man met een sterk charisma van zeker 75 plus stapte uit en stelde zich voor.

Voordat ik een portret maak praten we altijd even, voor mij meer een soort interview om te ontdekken wat mensen raakt, om zo uiteindelijk de mooiste blik op de foto te krijgen. Voor linkedin was de foto uiteindelijk niet nodig, maar voor ik het wist vertelde de man mij hoe zijn vrouw een jaar eerder in zijn armen was gestorven na een kort ziekbed. Toen er vervolgens een foto van zijn vrouw op de kist moest komen, bleek er geen fatsoenlijke foto van haar te zijn.

“En nee, de foto die we nu gaan maken is nog niet voor op mijn kist!” grapte de man. Waar de foto dan wel voor was bedoeld is mij niet helemaal duidelijk geworden, maar aan het aantal nabestellingen was wel op te maken dat zijn portret aan de hele familie werd uitgedeeld.

Het gebeurt mij zeker vaker dat ik bewust of onbewust portretten maakt van mensen die later weer gebruikt worden als portret op de kaart of ingelijst op de kist komen te staan...

Een half jaar geleden werd ik ook gebeld, of ik op hele korte termijn tijd had voor een fotosessie. Ik had de persoon in kwestie al eerder met de hele familie op de foto gezet, en ik ben altijd weer blij verrast als ze de weg naar mijn fotografie weer voor een volgende keer weten te vinden.

“Nu alleen een portret van jezelf, of mag de hele familie weer mee?” vroeg ik lachend.

“Eigenlijk alleen van mijzelf, er is namelijk kanker bij mij ontdekt, en morgen gaat mijn haar  vast gekortwiekt worden voordat ze met de chemo beginnen, ik wil graag nog even op de foto zoals ik nu ben”...

We hebben ruim een uur foto’s gemaakt, plezier gemaakt, gelachen, gepraat en intussen spatte de energie, strijdlust, ervan af, zij het met af en toe een vleugje onzekerheid wat dit lot zou brengen... Het was echt een leuke middag met mooi weer, mooie locatie, mooie persoonlijkheid en we hebben uiteindelijk prachtige foto’s gemaakt.

De volgende dag kreeg ik nog een selfie nadat mijn model bij de kapper was geweest, moest toch best even slikken…

Gisteren stak er tussen het stapeltje post op de mat een hoekje van een handgeschreven envelop met een zilveren randje uit.

Ik pakte de envelop en zag duidelijk dat het een rouwkaart was, ik raakte wat uit balans omdat ik even niet zo snel thuis kon brengen in welke hoek ik dit moest zoeken. Enigszins gespannen maakt ik de envelop open, en begreep direct dat het om de persoon van mijn fotosessie van een half jaar geleden ging…

Ik hoop dat de nabestaanden troost kunnen vinden uit de serie foto’s die we gemaakt hebben en dat op een zeker moment de traan weer een plaatsje vrijmaakt voor de glimlach…

Terwijl ik deze blog schrijf komt Queen voorbij, who wants to live forever…..

Sterkte…

Jacques