Blog Jacques Jullens

pfff… Aan welke muziek moet je denken na zo’n week.  Wat weer een waanzin in Brussel, ik heb er weleens eerder iets over geschreven. Hoe kun je op deze manier zo over het leven beslissen van onschuldige mensen. Helaas leert de geschiedenis ons dat dit altijd heeft bestaan in wat voor vorm dan ook, en hoewel ik graag anders wil geloven, denk ik dat de mens een hardleers volk is… Ik herinner mij nog als de dag van gisteren toen ik 10 jaar was dat de trein bij Wijster werd gekaapt en de school in Bovensmilde. Wat de idealen van deze Molukse mensen ook waren, ook hier hebben weer onschuldige mensen onnodig geleden, en hebben in mijn geval zelfs leeftijdgenoten onnodig doodsangsten uitgestaan. Leeftijdgenoten die ’s morgens gewoon weer met een kus van pap en mam naar school gingen om o.a. te leren over hoe alles vroeger was, naar school gingen waar je je veilig voelde, waar je plezier maakte met je klasgenoten op het schoolplein, het was de normaalste zaak van de wereld… Helaas

Ik had jullie al eerder verteld over de prachtige stereotoren van pioneer, waar mijn vader en moeder menig lp van o.a. bzn, abba en Robert Long op hebben versleten.   Ik zie diezelfde toren echt nog steeds voor mij in het hoekje van de kleine woonkamer in onze bovenwoning aan de keppelstraat in Dokkum. Mijn moeder had daar ook haar eerste boetiek, met daarboven dus onze woning. Ook herinner ik mij nog goed de enorme bar die zorgde voor de afscheiding tussen het keukenblok en de woonkamer en wat ook meteen onze eettafel was, want meer ruimte was er ook niet. Het mooie van deze locatie aan de keppelstraat was dat het in dezelfde straat was als mijn school, de burgerschool met meester Kooij. De keppelstraat lag ook nog eens in het verlengde van het centrum van Dokkum, en aan de rand van de prachtige bolwerken waar ik dagelijks te vinden was. We hebben hier ongeveer 2 jaar gewoond, voordat min moeder een grotere winkel kreeg in Nietap…. Maar ik begin aardig af te dwalen :-) Deze per

Magnetische velden... Rond 1979 kwamen wij in Nietap wonen, een klein dorp tussen Leek en Roden. Het grappige van dit dorp is dat het eigenlijk vergroeit is met het centrum van Leek, maar behoort tot de gemeente Roden, wat een paar km verder ligt. Vanuit mijn slaapkamer keek ik naar het plaatsnaambordje Leek, wat ook meteen weer bij de provincie Groningen hoort, terwijl Nietap weer bij de provincie Drenthe hoort. Je kunt je voorstellen dat dit op gemeentelijk nivo nog weleens voor verwarring zorgt… Was je voor het één op de provincie Groningen aangewezen, was je voor het ander weer op de provincie Drenthe aangewezen. Of dit nog steeds zo is…geen idee. In Nietap zat, en zit nog steeds, muziekhuis da capo. Deze prachtige zaak had een enorme keuze aan muziekinstrumenten, en uiteraard verzorgden ze ook de nodige muzieklessen. Zo deed in die tijd de orgel zijn intrede in ons huis. Nee, niet zo’n kerkorgel voor thuis, maar een volledig, voor die tijd heel modern, muziekinstrument me

Laat maar… Herinner jij je ook die rage nog uit de jaren 80, de button?  Vooral veel meiden bij mij op het Nienoordcollege in Leek met getoupeerd haar en donkere jeans jacks waren enorm behangen met buttons met daarop van alles bedrukt waar ze maar fan van waren, om nog maar te zwijgen over de buttons met politieke uitingen of stille protesten kan ik mij zo herinneren… Zorgvuldig werden de buttons gepositioneerd op de jacks, want het bleef vaak niet bij 2 of 3 buttons, maar als ik moet schatten waren het er meestal wel een stuk of 15, of nog meer… en dan aan twee kanten… Naast het uiten met buttons waar je fan van was, is dat protest mij ook wel erg bijgebleven. Zonder iets te hoeven zeggen kon je laten zien hoe je in het leven stond. Michiel van onze school had o.a. een gebroken geweer op zijn spijkerjack als stil protest tegen al het geweld in de wereld. Het is niet meer de tijd, maar ik ben benieuwd hoeveel buttons hij nu zou hebben gedragen… Afgelopen week keek ik het