Blog Jacques Jullens

Ik had vanavond weer een van mijn in mijzelf gekeerde muziekavondjes, waarbij ik heerlijk achter mijn macbook door alle beschikbare nummers van Itunes en apple music scroll, en mij daarbij laat inspireren door alles wat voorbij komt. Ik hop dan echt van klassiek tot smartlap, en van deephouse tot nederpop.  Vanavond kwam ik ineens uit bij Billy Joel met The way you are, en dwaalde ik even weer af met mijn gedachten… …We gaan alweer richting een jaar dat mijn lieve echtgenoot Bianca geveld werd door een sub arachnoïdale bloeding, oftewel een hersenaneurysma, oftewel een ernstig hersenletsel. Bij een “gewone” hersenbloeding kunnen ze tegenwoordig aardig inschatten hoe het verloop van het herstel zal zijn. Door de zeldzaamheid van deze aandoening is dat heel lastig, of weten ze het eigenlijk niet… Ik benoem het nog maar een keer, ongeveer 1500 gevallen per jaar, waarvan er 500 overlijden binnen 2 weken, 500 redelijk snel herstellen, en Bianca behoort tot de laatste 500 waarvan de

Hotel California, Kennen jullie het nog van vroeger, fantastisch als iemand met een gitaar een paar bekende akkoorden kon laten horen, waarbij als de herkenning van het nummer tot iedereen doordrong er dan voorzichtig werd meegezongen? Eigenlijk is er best veel gebeurd met de beleving van muziek. Gitaar rond het kampvuur, het vinyl als geluidsdrager, cassettebandjes, mp3 spelers, of de eerste Ipod, en nu streamen we eigenlijk alleen nog maar muziek. Ik weet ook nog dat ik mijn eerste dvd speler met dolby-surround 5.1 kocht. Een JVC met DTS. Wat een afkortingen op het gebied van muziek kwamen er ineens bij.  Niet gewoon 2 uitstekende speakers met een enorme versterker, maar een dun dekje, 5 speakers en één wat grotere kast die voor het basgeluid zorgde. Bij sommige merken was deze zo gemaakt dat het gemakkelijk onder of achter de bank te schuiven was, maar die van mij was van een mooi design die absoluut niet verkeerd stond in het interieur. Wat een fantastische herrie kw

18 jaar en net mijn rijbewijs gehaald. Wat een geweldige ervaring om na de nodige rijlessen, in een mercedes 190D met een ster op de motorkap van rijschool Holmersma uit Leek, alleen plaats te nemen achter het stuur van de auto van je vader.   Wat een gevoel van vrijheid gaf dat, en wat ben ik tot op de dag van vandaag blij dat ik alle vrijheid kreeg om een auto mee te nemen. Uiteindelijk leer je pas rijden na het behalen van je rijbewijs, iets wat ik overigens ook aan mijn kinderen nu meegeef. Mijn moeder had een suzuki alto, en terwijl ik dit schrijf herinner ik mij ook ineens dat die kleine witte suzuki iets was waar Bianca eerder op viel dan op mij. Gelukkig is dat later omgedraaid :-) In het begin waren het vooral de kleine ritjes om en nabij Nietap, Leek, Roden en Groningen, maar al snel werden het ook ritjes naar Vries en Assen, en niet veel later vanuit mijn militaire dienst bij de Koninklijke Marechaussee naar Apeldoorn, Wezep en natuurlijk naar Bianca in Veenendaal.

Al ver voordat de eerste aflevering van de soundmixshow met Henny Huisman op de Nederlandse televisie te zien was had ik met een paar klasgenoten rond 1975 al mijn eigen cover-imitatie-band. Op de basisschool, Nynke van Hichtum in Dokkum, deden we in die tijd al enorm ons best om op de grootste hits uit die tijd een onvervalste imitatie neer te zetten. Helaas weet ik niet alle namen meer, maar op de gitaar was mijn schoolvriendje Dieter. Om een beetje echt artiesten-imago te krijgen verknipte, vernaaide en verfraaide mijn moeder de nodige kleding, en natuurlijk werd er ook nog wat aan het haar gedaan. Ook andere moeders waren druk om al onze bandleden een gaaf imago te geven. Oude gitaren werden op de kop getikt, net als de nodige microfoons, en helaas net niet op onderstaande foto te zien, werd er van een kartonnen doos en wat verf een “echt” lijkend hammond-orgel gemaakt. Omdat mijn ouders al vrij snel ontdekten dat mijn muzikale eigenschappen een boost moesten krijgen,