Blog Jacques Jullens

Was het gisteren rond middennacht nog -3 graden, vanaf dat moment is de temperatuur alleen nog maar gaan stijgen. Sinds gisteravond is de temperatuur opgelopen tot ongeveer 5 graden tot het moment van het schrijven van deze blog… Dat was rond ditzelfde tijdstip 23 jaar geleden wel anders, de nacht van 28 op 29 december 1995 is de boeken ingegaan met -18 graden als de koudste nacht van 1995, maar niet alleen daarom was dit een bijzondere nacht. Het was de 28e namelijk precies de uitgerekende datum van onze zwangerschap van ons eerste kind. Precies op de valreep van de uitgerekende datum kondigde onze jongedame zich aan met het breken van de vliezen, het zou nog 8 uur duren voor ze het levenslicht zag, maar de eerste voortekenen waren er, en niet alleen door het vruchtwater. Bianca werd meteen flink misselijk, en of ze mijn grap over haar kookkunsten die avond kon waarderen weet ik eigenlijk niet meer, maar ik had wel erg met haar te doen. Praktisch zoals we waren hebben we

Alweer iets van 3 jaar geleden werd ik uitgedaagd op social media door Bert Brenkman voor de 7daysDJchallenge, waarbij je 7 dagen lang een muzikale herinnering moest motiveren. Aan die zeven dagen had ik niet genoeg, en hoewel de insteek van de blogs af en toe weleens omgedraaid wordt door een nummer te kiezen bij mijn blog zijn we ondertussen bijna 100 blogs verder, hoe leuk! Op 29 juli 2016 schreef ik in een blog hoe ik tijdens één van mijn in mezelf gekeerde muziekavondjes bij het het nummer “The way you are” van Billy Joel uitkwam, en wat dat nummer eigenlijk voor mij is gaan betekenen na Bianca haar SAB, want zo mooi is muziek. Elke dag kun je je je rugzak vullen met muzikale herinneringen en of dat nu met een glimlach is of met een traan, het maakt helemaal niet uit. Wat mij alleen nog nooit echt bewust was overkomen is dat je ook meerdere herinneringen bij één nummer kunt hebben. Net wat ik zeg, ik had het nooit echt eerder meegemaakt totdat ik het geluk had om een opna

Fantastisch dat er deze week ineens wat extra aandacht was in de media voor mensen met niet aangeboren hersenletsel (NAH). Giel Beelen die zich in zijn radioshow liet overprikkelen en in de uitzending van afgelopen vrijdag van DWDD werd uitgebreid ingegaan op het boekje van Martine Bijl, Rinkeldekink. Er waren drie gasten die niet dezelfde oorzaak hadden van hun NAH, maar waarvan de gevolgen wel enorm veel overeenkomsten vertonen. Deze twee uitzendingen maakten nogal weer wat los bij ons en gaf mij de energie om maar weer eens een update te geven mbt Bianca… Eigenlijk begint elke NAH-patiënt er wel over dat het het aan de ene kant fijn is dat je er gelukkig gewoon goed uit kunt en mag zien, maar dat het ook meteen dezelfde enorme valkuil voor jezelf maar ook voor je omgeving is. Omdat Bianca haar werkgever failliet ging kwam ze vervroegd bij de afdeling ziekte van het UWV terecht, en zonder nu al teveel mijn eigen emotie een rol te laten spelen kan ik alleen maar spreken over zeer

Ik werd al een aantal keren aangesproken of ik Bohemian Rhapsody al had gezien in de bioscoop. Ik had al wel de trailer gezien, en dacht dat ik wel kon wachten tot deze op netflix te zien zou zijn. Echter toen mijn nuchtere buurman vertelde dat hij zelfs even moest slikken aan het einde van de film wilde ik niet langer wachten… Ik had vast wat recensies gelezen, en las vooral wat kritiek over o.a. niet kloppende tijdlijnen, iets waar ik mij overigens totaal niet aan stoorde tijdens de film. De film begon met de opkomst van het optreden op Live Aid in 1985. Voor mij begon het dus meteen met een behoorlijk dosis kippenvel, omdat dit het concert was waar ik met mijn maatje Jan de hele dag voor de buis heb gehangen, de Vara hebben gebeld waarom bepaalde delen van het concert nog niet te zien waren, oftewel een rollercoaster van gave muzikale herinneringen namen bezit van mij al bij het begin van de film…. Ben benieuwd hoe Jan de film zou hebben beleefd… Mooi om te zien hoe de film