Gestrand op Ameland...

Vandaag en morgen is het bij de pier van Ameland best wel spannend. Op de FB van “De Zee Kust Ameland” staat vanavond dat er morgen een combinatie van springtij, stevige Noordwesterstorm met windkracht 8/9 ervoor zorgt dat de veerdam zowel bij Nes als bij Holwerd onder water komt te staan…De veerboten zijn inmiddels uit de vaart genomen…

In het weekend van 25 februari 1990 hadden Bianca en ik met Jan en Caroline afgesproken om weer eens een weekendje weg te gaan. Jan en Caroline hadden elkaar op Ameland leren kennen, en eigenlijk hadden we allemaal goede herinneringen aan dit geweldige eiland, dus kwamen we er graag. Dit keer geen tent natuurlijk, maar een appartementje bij de Amelander Kaap, een heerlijk vooruitzicht zeg maar…

Tussen de veerdam naar de boot en Holwerd zat een boerenbedrijf waar je tegen een redelijk bedrag je auto overdekt kon stallen, en omdat we nog geen kinderen hadden, we gemakkelijk in Jan zijn Opel Kadett station pasten inclusief de bagage, en niet geheel onbelangrijk, om geld uit te sparen, stalden wij onze auto bij deze boer en vervolgden we onze weg naar de boot…

Op de boot heb je meteen het gevoel dat je er echt even uit bent. Dat gevoel heb ik overigens nog steeds, zelfs als ik voor mijn werk een dag naar dit eiland ga, heb ik bij terugkomst aan het vaste land altijd het gevoel dat ik met vakantie ben geweest. Op de boot zit ik altijd buiten, doe af en toe even mijn ogen dicht, snuif de zilte lucht, hoor het krijsen van de meeuwen, voel de wind door mijn haar, en als ik dan het geluk heb dat de boot ook nog wat schommelt kan mijn dag niet stuk… En dan hebben we het nog niet eens over een lekker Nobeltje...

Maar goed, februari 1990. Heb het even nagekeken bij het KNMI, maar de eerste paar dagen van ons weekendje was het te warm voor de tijd van het jaar, iets van 11 graden, en uit de wind op een terras vlakbij de vuurtoren in het zonnetje zonder jas, en met de mouwen opgestroopt was het nog wel heerlijk genieten. Langzaam aan kwam echter ook weer de tijd van klaarmaken voor vertrek. De volgende dag zouden we weer naar huis gaan. 

In die tijd liepen we nog niet rond met een smartphone die ons op allerlei manieren op de hoogte kon houden van alles wat we maar wilden weten. Aangekomen in de wandelgangen van de Amelander Kaap hingen er op diverse plekken handgeschreven waarschuwingen. Er was zwaar weer op komst met extreem hoog water en zware storm. Inmiddels hadden we onze badjas aangetrokken en liepen we op onze badslippers richting de sauna, lieten onze ogen nog eens over de waarschuwingen glijden en konden ons niet voorstellen dat dit werkelijkheid kon worden op deze prachtige dag. Oh ja, onderaan deze waarschuwingen stond ook nog dat je via de receptie kon regelen om je auto weg te laten slepen als je die bij de pier in Holwerd had staan… Wat een heisa dacht ik nog, maar ja, ik hoefde mij er ook niet druk over te maken, mijn auto stond immers bij de boer veilig achter de dijk…

’s Avonds werd ons wel duidelijk dat er toch echt slecht weer op komst was, de wind wakkerde aan, de regen sloeg hard tegen het raam, en de volgende morgen toen we alles hadden ingepakt en richting de pier reden, zagen we dat het menens was. De boot ging niet, en we moesten bij het kantoor van Wagenborg passagiersdiensten de auto opnieuw reserveren. We hadden 2 opties: de volgende ochtend om half 7, of de volgende dag ’s avonds. We kozen voor de eerste optie, zou deze niet gaan, konden we altijd nog kijken of we met een volgende boot mee zouden kunnen…

Weg moeten omdat je vakantie erop zit is nooit zo lekker, maar niet weg kunnen, eigenlijk iets waar je van droomt, maakte de onverwacht extra dag toch wat vreemd… We zijn maar terug gegaan naar de Amelander Kaap want ja, we moesten natuurlijk wel een dak boven ons hoofd hebben. De service was toen top, we hoefden voor deze nacht niet te betalen, want dit was overmacht, en nieuwe gasten konden uiteindelijk niet op het eiland komen…fantastisch…

“I wish it would rain down” van Phil Collins die in februari 1990 de top 10 binnen kwam in de 

top40, kreeg  zo toch een hele andere emotie…

De volgende ochtend vroeg opgestaan, en uiteindelijk de boot opgereden, maar niet zonder zigzaggen op de veerdam tussen de rotzooi die de woeste Waddenzee die nacht opgeworpen had. Een uur later dan gepland vertrok de boot richting Holwerd. Met windkracht 9 in de rug waren we met een half uur bij de pier in Holwerd. Het aanleggen kostte nog wel wat moeite, maar de kapitein van de Sier of Oerd had voor een veilige overtocht gezorgd. Uiteindelijk was dit ook de enige boot die gevaren heeft die dag, geluk of pech? .... :-)

Eenmaal op de pier aangekomen begon het volgende avontuur. Door het hoge water was de afscheiding van de weg eigenlijk niet meer te zien. Je moet je bedenken dat de veerdam hoger ligt, maar door het hoge water zag je dit niet meer… Gelukkig reed er een bus voor ons, en die had door zijn hoogte een beter zicht op de situatie, en zo konden we ongeschonden de dijk bereiken, waar mijn auto nog steeds prima stond geparkeerd…Dat kon niet iedereen zeggen. Iedereen die zijn auto niet had laten wegslepen kon ervan uitgaan dat zijn auto rijp was voor de sloop. Het was net of een enorme bulldozer de auto’s op de parkeerplaats bij elkaar geschoven had. Ook zag je op sommige plekken alleen nog antennes boven het water uitkomen. In bijgaand krantenartikel zie je nog hoe het er toen uitzag…

Geniet van je weekend, en kijk uit als je de weg nog op moet…

En iedereen op Ameland, geniet van die dag(en) extra :-)

Jacques