Blog Jacques Jullens

Het duurt nog maar een week voordat ik de respectabele leeftijd van 50 jaar mag bereiken, jeetje waar is de tijd gebleven ! Is dit nu ook de leeftijd dat ik achterom ga kijken wat ik allemaal heb gedaan, en vooruit ga kijken wat ik allemaal nog moet doen? Het zal wel, maar hoewel ik het een leeftijd vind die anders tot de beleving spreekt dan bijvoorbeeld 40, geniet ik wel van alle voorpret… Of anders helpen de mailings of gesponsorde artikelen op de social media mij er wel aan herinneren dat het bijna zover is… Thuis loopt er een draakje rond in de vorm van mijn dochter die het presteert om met grootst mogelijke zorg mij al een week of twee drie op de kast te jagen met het verhaal of er iets staat te gebeuren, of juist niet, en wanneer dat zou moeten gebeuren, of juist wanneer dan ook weer wel niet, en wat dat dan zou moeten zijn, of eigenlijk ook weer niet, snappen jullie het nog? En hoewel ik redelijk zelfverzekerd ben, moet ik toch toegeven dat ik het toch wel een soort van, o

Als je een willekeurige straat in Nederland in kijkt op zaterdagmiddag dan is autowassen toch wel een behoorlijke sociale bezigheid. Meerdere trotse bezitters zijn intensief bezig om hun heilige koe heerlijk in te soppen met autoshampoo van turtle, natuurlijk niet voordat de auto is afgespoten, want stel je voor dat de bolide zou krassen… Nadat de shampoo zijn werk heeft gedaan met de soepele masserende beweging van een veel te grote spons door de trotse bezitter, wordt de auto afgespoten en vakkundig en met een engelen geduld gezeemd om te voorkomen dat opgedroogd kalk uit het te harde kraanwater voor lelijke strepen zou zorgen. Vervolgens nog een half uur op de knietjes om de velgen goed te reinigen, want stel je voor… Als moeder de vrouw vervolgens binnen klaar is met haar favoriete bezigheid op zaterdag, het huishouden, dan mag papa met de stofzuiger het interieur van de auto nog even uitzuigen… En mochten de autoruiten aan de binnenkant ook nog wat vettig zijn, dan word

Afgelopen dinsdag was weer zo'n dag die gevuld was met gesprekken met derden die nog steeds de consequentie zijn van de sab-bloeding welke Bianca alweer bijna een jaar geleden is overkomen. Vanuit de deskundigheid van het UMCU waren we toch wel weer enigszins ontdaan over de uitleg van de verstopping van haar hersenvocht een paar uur na haar opname, en ze dus 's avonds echt een meer levensbedreigende situatie had doorstaan dan we tot nu toe hadden begrepen. Door de verstopping was ze behoorlijk buiten bewustzijn geraakt, en door de druk op de hersenen is er wel degelijk schade aan het hersenweefsel opgetreden wat op een scan weer zichtbaar was. Uiteindelijk heeft het kordaat optreden van de artsen erger voorkomen en weten de hersenen deze problemen zelf ook weer op te lossen. Maar goed dat je soms ook maar niet alles in één keer meekrijgt... Het verklaart echter wel weer het langzame herstel waar ze doorheen moet en waarvan ook nu nog steeds niet weten wat het eindresultaat ga

Foto van een mooie dag... Afgelopen week was ik ’s morgens al vroeg op pad voor mijn werk. Ik moest richting Friesland en had de nacht ervoor geslapen bij mijn zoon die tegenwoordig in Groningen studeert. Omdat de wifi geen bereik had op zijn kamer, de tv-kabel op 3 plekken was gesneuveld bij het “vakkundig” gelegde laminaat vond ik het wel een uitdaging om dit voor hem te regelen. Gelijk maar een netwerkkabel erbij gelegd vanaf de router aan de andere kant van het pand en 3 uur later had hij zowel bekabeld internet, wifi en HD tv met een horizon box van Ziggo. Hij en z’n kamergenoot blij dat ze nu 4 programma’s tegelijk konden opnemen en live een programma konden terugspoelen om maar niets te hoeven missen van hun favoriete sportprogramma’s. ’s avonds nog een heerlijke verse pasta gegeten bij het typisch studentenrestaurant de pastafabriek in de stoeldraaierstraat in de stad. Wat een mooie dag… Terwijl ik via allerlei b-wegen mijn weg zocht van de stad Groningen in westelijke

Ik stam nog uit de tijd dat de meeste jongens na hun middelbare school onder de wapenen moesten, oftewel zich op een zekere dag moesten melden voor hun militaire dienstplicht. Ondanks dat velen dit een vreselijke tijd vonden heb ik er erg van genoten. De Koninklijke Marechaussee was dan in mijn ogen ook wel een onderdeel waarvan ik vond dat we ook wel een verantwoordelijke taak hadden, in tegenstelling tot verhalen die ik wel eens van andere dienstplichtigen uit die tijd heb gehoord. Voornaamste taak van ons leger uit die tijd was toch een militair evenwicht bieden tegen het ijzeren gordijn. Hoewel we toen altijd grapten dat de Russen op de laatste vrijdag van de maand konden binnenvallen, omdat iedere beroeps militair dan een ATV-dag had, was het NAVO gevoel bij mij wel iets van trots. Zeker als we onze witte koppelriem weer om hadden en half geladen met een browning 9mm pistool met 10 scherpe patronen de kazerne verlieten om onze generaal en zijn staf te bewaken. Ook verlieten