Hoe "blues" was jouw dag?

30 graden vandaag, maar gelukkig met een bescheiden briesje welke zich liefdevol en warm om de niet bedekte delen van mijn lichaam al krullend haar weg weet te vinden en mij een gevoel van verkoeling geeft. Ook weet dit heerlijke briesje de haren van Bianca te enthousiasmeren om mij af en toe te kriebelen waardoor ik verliefd nog even opzij kijk, terwijl we hand in hand over de boulevard van Rosignano Solvay slenteren. 

Rosignano Solvay is een bescheiden badplaats met een fantastische jachthaven en water zo blauw dat het bijna onwerkelijk is om te zien. Alleen geen badplaats met van die uitgestrekte witte stranden, maar wel met om de 100 meter een strandtent met een privé strandje waar je strandstoelen kunt huren. Voor 20 euro per dag krijg je 2 strandstoelen en een parasol, maar dan zit je nog steeds niet direct rustig aan het water; of je ligt bijna opgestapeld op een betonnen terras, of je moet een plekje vinden ergens tussen het gesteente, en een balans zien te vinden wil je nog het gevoel hebben van comfort. 

Overigens hebben we iets verder wel gezien dat er wel iets van een strand met een kleine jachthaven is met prachtige ruimtes om je te verkleden, dat je meer het gevoel hebt van een goed georganiseerd zwembad. Een modern gebouw aan de voorkant omringt door een hoog hek met een toegangspoort is ingericht met een loket waar je dagkaarten kunt kopen, we zijn maar niet meer gaan informeren naar de prijs.

Langs de prachtige boulevard met wuivende palmbomen zijn ook nog wel stukken strand waar je langs het fraaie hekwerk af en toe een brede trap vindt, waar je vrij de weg naar de waterlijn kunt vinden. Dit zijn wel de stukken strand die echt aan een net gekalmeerde en afgekoelde lavastroom doet denken, misschien niet zo praktisch, maar wel schitterend om te zien en enorm bepalend voor dit bijzondere landschap. 

De lokale inwoners hebben in ieder geval wel al eeuwen geleden de liefde voor dit stukje ongerepte natuur ontdekt. Er is altijd wel een stukje strand te vinden waar je nog net ruimte hebt om een strandlaken uit te vouwen, een parasol tussen het gesteente te prikken, of je strandstoel uit te klappen om te genieten van de zon, wind en natuurlijk het geruis van de golven die de laatste rollers laten verdwijnen tussen het gesteente…

Mijn oog valt ineens op een man alleen, heerlijk onderuit gezakt in een witte kunststof stoel met daarin een verfrommelde handdoek. Zijn elleboog hangt op de leuning om een bijna leeg glas binnen bereik van zijn mond te houden en naast zich staat nog een ingeklapte parasol wat doet vermoeden dat het briesje vanaf zee voor voldoende verkoeling zorgt. Ook ligt er nog een krantje en een tas waarvan we naar de inhoud alleen maar kunnen gissen.

Uit zijn lichaamstaal kun je eigenlijk vele fantasieën loslaten; ligt hij op z’n Italiaans nog na te dromen van zijn laatste verovering of is hij juist zijn verdriet aan het verdrinken omdat zijn grote liefde hem in de steek heeft gelaten, en was het dan zijn eigen schuld door een buitensporig leven, of waren ze gewoon uit elkaar gegroeid? Of zijn er zorgen van een andere orde, of heeft hij verdriet om het leed van dierbaren om hem heen, of heeft hij gewoon nog pauze van zijn werk als strandwacht en staart hij nog wat voor zich uit en houdt hij zijn vocht op pijl met acqua frizzante ;-) 

Ik kon het niet laten om er een foto van te maken, en al slenterend naar de auto moest ik ineens denken aan het nummer van Neil Young, on the beach…  “hoe blues was jouw dag?”

Die van ons was in elk geval weer fantastisch ;-)

Groetjes Jacques