Breng mij naar huis

Het is een paar weken rustig geweest met mijn blogs, maar dat betekent niet dat ik stil heb gezeten. Vanaf de feestdagen van het afgelopen jaar, even lekker rustig met andere dingen bezig zijn, heerlijk… Maar goed, het nieuwe jaar was goed en wel begonnen of de opa van Bianca kwam te overlijden…. 90 jaar en lichamelijk volledig op. Toen we een paar dagen voor zijn overlijden nog bij hem in het ziekenhuis waren gaf hij met het laatste beetje lucht in zijn longen te kennen dat het “kloten” was en “het” niet meer ging….en dit ging mij, en eigenlijk ons hele gezin, niet in de koude kleren zitten. Een oorlogsheld met een enorm rechtvaardigheidsgevoel met meer medailles dan jij en ik ooit samen bij elkaar zouden wandelen met de avondvierdaagse. Je zou maar de hoogst mogelijke onderscheiding van de Zuid Koreaanse regering hebben gekregen met je peloton. En dan te bedenken dat hij daar ook nog op vrijwillige basis heeft bijgedragen aan onze vrijheid… Hij heeft nooit veel verteld over zijn tijd in Korea, maar de paar verhalen die ik uit zijn mond ooit heb mogen vernemen ga ik een latere blog zeker nog wel een keer met jullie delen….

De uitvaart van opa was op z’n zachts gezegd prachtig, mooi en bovenal heel respectvol, en dat ook nog met de nodige militaire eer. Pfff, ik moest regelmatig toch wel even slikken. Ook op het moment dat  Bianca een laatste groet bracht aan haar opa met de meest heerlijke anekdotes die uit haar pen waren gevloeid… Vooral de grap die opa had over een ex-vriendje uit lang vervlogen tijden: “als je het met hem uitmaakt, krijg je van mij een fricandel-speciaal” je begrijpt dat opa het niet onder stoelen of banken schoof als hij het ergens niet mee eens was, fantastisch … Zelfs tijdens de plechtigheid had deze anekdote nog steeds de lachers op de hand :-)

Toen de laatste groet met een ere-wacht van oud Korea strijders (VOKS) werd afgesloten met een trompettist van het trompetterkorps der Koninklijke Marechaussee die de last post speelde, kwam er langzaam toch een einde aan één van de minst leuke, maar zeker één van de meest respectvolle momenten uit het leven van opa.

Volgende week is het ook alweer een jaar geleden dat ik, na achteraf bleek, een bijzonder eerbetoon had geschreven aan het twijfelachtige 10 jarig jubileum van het overlijden van mijn beste maatje Jan…(je kunt deze blog hier nog teruglezen) Weer een jaar voorbij, waar gaan we dan nu naar uitkijken, het jubileum van het afscheid van? neeeee… eigenlijk niet. Mensen die je dierbaar zijn verdwijnen toch eigenlijk nooit uit je leven? Misschien zou je soms willen dat onder de levende dierbaren er eens wat meer contact zou zijn, maar niet meer praten over de mensen die je zijn ontvallen zou betekenen dat ze echt uit je leven zijn. Voor sommige onder ons is dat laatste een manier van overleven omdat ze zich geen raad weten met iets wat er gebeurt met het meest zekere wat we weten over ons bestaan, de dood… Best jammer, want samen lachen en huilen liggen toch echt heel dicht bij elkaar en hoe mooi is het om samen met je dierbaren herinneringen op te halen en om op deze manier dit aan de wereld door te geven…. al was het alleen maar om elkaar tot steun te kunnen zijn…

Opa kreeg een dag voor zijn overlijden te horen dat hij eigenlijk de volgende dag wel weer naar huis kon. Er moest dan wel de nodige zorg geregeld worden, maar opa was te goed om in het ziekenhuis te kunnen blijven…. Bianca wist dit prachtig te verwoorden in haar laatste groet aan opa: 

“Hoe bizar is het dan dat hij naar huis ging, alleen niet naar zijn huis in Ede, maar naar oma”

Toen ik afgelopen week heerlijk oude lp's en cd's aan het luisteren was, kwam ik langs "take me home" van Phil Collins. Ik stel mij echt zo voor dat opa iets dergelijks moet hebben gedacht in zijn laatste nacht van zijn aardse bestaan...

Goed weekend!

Groetjes Jacques