If you don't me by now

Er zijn van die bands waar je altijd warme herinneringen aan blijft houden, of dat nu komt door de tijdgeest, de klank van de muziek, of hele specifieke herinneringen aan een nummer, volgens mij kan het zelfs bij alle drie, en misschien kleeft dit warme gevoel nog wel aan veel meer dingen…

In 1987 kocht ik mijn eerste cd speler, een Pioneer, bij van Dijk elektronica in Roden en bij de ernaast gelegen HURO kocht ik mijn eerste CD. Dit was Men and Woman het tweede album van Simply Red. Hun debuut LP Picture Book had ik een jaar eerder nog op het trouwe vinyl aangeschaft. Vandaag ben ik maar weer eens mijn platenkast ingedoken en zag dat ik toch 5 cd’s en een LP van ze had aangeschaft in het verleden.

De laatste keer dat ik Simply Red live had gezien was ergens in 1986 in Groningen, dus zo heel gek was het niet dat ik na mijn teleurstellende pogingen om kaarten voor U2 te bemachtigen nu een poging ging wagen om kaarten voor Symphonica in Rosso met Simply Red te krijgen. Dat was volgens mij alweer bijna een jaar geleden maar het was wel gelukt, en afgelopen oktober was het zover…

Niet zo knus als in Groningen maar de ziggodome in Amsterdam is wel een fantastische arena voor een liveconcert. Alleen hadden de condoomautomaten in het toilet ruimte gemaakt voor automaten met oordoppen. Natuurlijk is dat iets wat de laatste tijd wel meer gebeurt, maar als de meters bier van 1986 dan ook nog ruimte hebben gemaakt voor dienbladen met cappuccino is het toch wel te merken dat we met z’n allen weer een paar jaartjes verder zijn. En hoe rood iedereen uitgedost was met de eerste Symphonica in Rosso met Marco Borsato was dat nu juist wel ver te zoeken. Af en toe een uitgedost iemand, maar subtiele sjaaltjes, riemen en horlogebandjes e.d. in rood waren er meer te zien. Uiteindelijk maakte het ook niet heel veel uit, want toen Mick Hucknall opkwam in zijn smoking heb ik voor de rest ook niets rood aan hem kunnen ontdekken, zelfs zijn weelderige rode bos haar was door de tand des tijds niet meer zo intens van kleur.

Het was zelfs zo dat mensen die voor mij zaten vrijwel direct nadat Mick begon te zingen, op hun mobiel zaten te googelen op afbeeldingen van Mick. Ze konden blijkbaar niet geloven dat hij net als zijzelf natuurlijk toch ook wel heel wat jaartjes ouder waren geworden :-) Overigens was zijn stemgeluid onvervalst goed geconserveerd gebleven zeg, die bepaalde tonen in zijn stem zijn zo herkenbaar als Simply Red dat je dat uit duizenden blijft herkennen, echt geweldig!

Voor de pauze kreeg ik wel het gevoel van een echte Lazy Sunday, een ouverture van liedjes uit voorgaande concerten van Symphonica in Rosso, gevolgd door het openingsnummer all or nothing at all brachten mij nog niet in extase, al was het wel prachtig. 

Na de pauze slopen we langzaam via memory-lane langs alle prachtige nummers van Simply Red terug in de tijd en betrapte ik mij erop dat mijn ogen nog weleens vochtig werden. Wat blijft het toch heerlijk dat je zo kunt worden meegezogen met de klanken van muziek, ik hou ervan!

Het afsluitende nummer van dit concert was If you don’t know me by now, mijn zakdoek kon nog net, wat een heerlijke avond…

Goed weekend!

Groetjes Jacques