Herinneringen aan een opa en oma die je nooit gekend hebt....

Ik weet niet of jullie net zo sentimenteel in elkaar zitten als ik, maar ik hecht enorm veel waarde aan herinneringen. Het is uiteindelijk het enige wat je als je bagage meeneemt en wat niemand je kan afpakken. Naarmate je ouder wordt vult je rugzak zich natuurlijk met steeds meer herinneringen, en hoewel ze niet altijd vooraan boven komen drijven in je geheugen, is er soms maar weinig voor nodig om ineens verstrikt te raken in een rollercoaster van die herinneringen.

Veel herinneringen zijn weggestopt, bewust of onbewust, en komen ineens naar boven, vooral op momenten dat je er niet op bedacht bent. Het kan zijn door het horen van een bepaald liedje op een onverwacht moment, iets wat je meemaakt, of juist door iets wat je helemaal niet had zien aankomen…

Op het moment dat je vader zover is om te gaan verhuizen weet je dat de tijd gekomen is dat je wordt blootgesteld aan een overdosis herinneringen. In tegenstelling tot hoe ik in elkaar steek, zo tegenovergesteld is mijn vader. Hij hecht nou niet bepaald veel waarde aan materiële zaken waar een herinnering aan kleeft, waarschijnlijk is hij als man niet de enige in zijn soort, in tegenstelling tot mij dus. Het zal het stukje dna van mijn moeder zijn, denk ik dan maar….  Bij alles wat ik beet pak om in te pakken kan ik wel een verhaal bedenken. Ik had mijn vader dan ook bij deze verhuizing op het hart gedrukt niet zomaar alles weg te geven, voordat ik mijn douche van emoties had laten stromen, en hoewel 100% score helaas niet gelukt is, ben ik erg blij met een aantal materiële zaken die ik uit de herinnering mee heb kunnen nemen…

Afgezien van wat muziek, boeken een klok en een enorm schilderij heb ik ook alle foto’s meegenomen die er waren. Van prachtig ingelijste baby foto’s van mijzelf tot alle foto’s die we zelf al eens hadden gegeven van onze kinderen, tot foto’s met onderwerpen die mij helemaal niets zeggen heb ik mee mogen nemen.

Gisteren bleek achteraf één van de koudste septemberdagen van de laatste tijd, en voor mij een goede reden om de enorme doos met foto’s eens door te worstelen, ik vind dat werkelijk geweldig! Hoeveel herinneringen er dan wel niet boven komen drijven is met geen pen te beschrijven. Maar naast herinneringen komen er met veel oude foto’s ook heel vragen boven drijven… Zo heeft mijn moeder voorbeeld haar eigen vader nooit gekend. Hij is tijdens de tweede wereldoorlog om het leven gekomen terwijl hij nog maar 31 jaar was, en heeft dus zelf ook nooit de geboorte van mijn moeder meegemaakt.  Als je dan ook nog een bidprentje tegenkomt van het overlijden van haar moeder, mijn oma, op slechts 45 jarige leeftijd, mijn moeder was toen nog maar 14 jaar jong, en leest hoe zwaar mijn oma het heeft gehad met het alleen opvoeden van 5 kinderen in armoede en een zwak gestel, dan doet je dat best wat…. Wat ik van mijn moeder nog kan herinneren is dat ze in de slechts 14 jaar dat ze van haar moeder heeft kunnen genieten, hier altijd zo liefdevol over heeft gepraat dat het wel een te korte, maar een bijzondere periode in haar leven moet zijn geweest…

Vandaag kwam ik in de enorme stapel foto’s ook een werkelijk prachtig portret tegen van mijn opa en oma Bölle uit de Zandberg in n.o. Groningen. Ik heb de kleine foto ingescand op een hoge resolutie en ben in photoshop een enorme hoeveelheid oneffenheden gaan wegwerken wat volgens mij redelijk goed gelukt is. Daarna ben ik met mijn fotografisch oog de digitale foto gaan bekijken en raakte ik steeds enthousiaster over de details in de foto. Fantastisch om te zien hoe de foto uit 1939 gemaakt is, mijn opa en oma waren toen 27 en 26 jaar en zien er in vergelijking met de tijd van nu best een stuk ouder uit. En dan de trouwring van mijn oma, mijn opa zonder trouwring, de klassiek gestreepte sokken van mijn opa, het vloerkleed en de prachtige stoel met gedraaide poten. Er is ook nog net een stukje van de stoffering van de stoel te zien, een gestreept dessin, ik zou willen dat ik doe stoel nu in de woonkamer zou hebben staan. Veder is natuurlijk de serieuze blik van beiden een prachtige weergave van het tijdsbeeld hoe er toen foto’s gemaakt werden, zeker in combinatie met de kleding  en het kapsel van beiden op deze foto… Ik had ze graag willen kennen… Mijn opa ligt in Meppen in Duitsland begraven en mijn oma op de r.k. begraafplaats in Musselkanaal en zo af en toe bezoek ik het graf van mijn oma weleens, blijft bijzonder…

Ik ben in de foto ook nog op zoek gegaan naar gelijkenissen met mijzelf, mijn moeder en natuurlijk met onze kinderen. Als jullie ze vinden, laat het mij maar weten :-)

Oh ja, en de muziek natuurlijk.... Memories

Fijne zondag nog…

Groetjes Jacques