GOUD !

Vandaag reed ik over de A2 richting Amsterdam, toen mijn oren aangenaam verrast werden met de klanken van Spandau Ballet met Gold. Een heerlijk nummer en ik kon zoals wel vaker ook de tekst nog aardig meezingen. Mijn muzikale klanken zijn uiteraard niet voor andermans oren bestemd, of zoals Femke tegenwoordig wel vaker zegt: “als je voor mij zingt, dan hoeft het niet” Ik weet niet hoe dat bij jullie werkt, maar ik vind het heerlijk om mee te zingen met de hits uit vervlogen tijden en mijn gedachten lekker te laten afdwalen...

Bij de titel “gold” dwaalden mijn gedachten eigenlijk gelijk af naar 8 oktober 2006. Waarom ik dat zo precies weet is omdat ik op deze datum jarig ben, maar in 2006 werd het Nederlands Dames Hockeyteam in Madrid wereldkampioen.

Van de voorbereidingen aan dit wereldkampioenschap zijn de Nederlandse Hockeydames 10 weken lang gevolg door een cameraploeg in hun voorbereidingen en is die intensiteit zoals coach Marc Lammers die heeft ingezet in die voorbereidingen prachtig weergegeven in de documentaire Goud! Fantastische om te zien hoe zowel vreugde als verdriet, blijdschap en teleurstelling, maar vooral de saamhorigheid ertoe leiden dat de Nederlandse dames na 16 jaar weer de wereldtitel weten te behalen.

In 2006 was ik er niet bij, maar vandaag ben ik onderweg naar Amsterdam om foto’s te maken van de EK Hockey in het Wagener stadion. Fantastisch om weer langs de lijn het fanatisme te ervaren en dit weer vast te leggen. Natuurlijk niet alleen van het Nederlandse dames- en herenteam, want als fotograaf ben je natuurlijk neutraal langs de lijn. Hoewel, ik heb natuurlijk mijn oranje Icewatch met rood, wit en blauwe schuifjes wel om, en aan mijn grijns bij het scoren van oranje valt mijn voorkeur ook wel af te lezen…. en als trotse Nederlander hoop ik eind volgende week wel twee keer op Goud!

Goed weekend,


Groetjes Jacques





Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Suikerbieten met LUV bij Waldolala...

Afbeelding
Afgelopen week reed ik over de A7 in de buurt van mijn geboortegrond, toen het mij ineens opviel dat ik al weer heel wat vrachtwagens met suikerbieten had ingehaald. Eigenlijk was het mij ook al eerder opgevallen dat er langs diverse weilanden weer enorme bergen suikerbieten lagen te wachten om te worden opgehaald door de enorme vrachtwagens die ze in dit gebied altijd naar de suikerunie in Hoogkerk brengen om verwerkt te worden tot suiker. De eerste 6 jaar van mijn leven woonde ik in de stad Groningen en als ik mijn moeder mocht geloven was de stank tijdens de bietencampagne niet te harden. Als de wind dan ook nog eens verkeerd stond was het niet eens mogelijk om de was op ons balkonnetje aan de tuinbouwstraat buiten te hangen. Ik kan mij helemaal niets van die lucht herinneren, maar als ik nu nog weleens langs de suikerunie rij en zie met hoeveel kracht de rook uit de schoorstenen geperst wordt kan ik mij er wel iets bij voorstellen. Even googelen leert mij inmiddels dat er wel
Meer lezen

Reünie Burgerschool Dokkum

Afbeelding
Dan loop je na ongeveer 40 jaar weer ineens over de prachtige bolwerken van Dokkum, weliswaar zonder hond in tegenstelling tot 40 jaar geleden, want toen was dit de plek waar wij een paar keer per dag onze Duitse Staander Sacha uitlieten. De omgeving was eigenlijk onveranderd, nog steeds lagen er prachtige boten afgemeerd bij de Woudpoortbrug en de uitstraling van de huizen aan het bolwerk waren nog hetzelfde, en naar wat later bleek, sommige bewoners van toen wonen er ook nog steeds. Terwijl ik daar namelijk mijn wandelingetje deed, werd ik vanachter het raam herkend door een oud klasgenoot van de lagere school die op bezoek was in haar ouderlijk huis. Echt grappig dat ze mij zo snel herkend had... De reden dat ik hier liep was, dat ik mooi op tijd in Dokkum was aangekomen omdat we na 15 jaar weer een reünie hadden van de 6e klas van de burgerschool. Hoewel Dokkum ongeveer 200km verder is, kon ik deze dag efficiënt combineren met relatiebeheer op Ameland, hoe vervelend ;-)  I
Meer lezen

Heb jij toevallig een geheime zender?

Afbeelding
Mijn vader moest vroeger voor zijn werk als inkoper van een textielgroothandel altijd twee keer per jaar een week naar Zuid Duitsland om daar samen met een aantal collega's van andere bevriende groothandels inkopen te doen. Mijn moeder maakte het in die week altijd extra gezellig om het gemis te compenseren. Zo gingen we altijd samen fonduen en als grap pakte mijn moeder altijd de 4 punten van het tafellaken om de vaat in de vuilnisemmer te deponeren om vervolgens toch samen maar de afwas te doen. Als mijn vader na een week dan weer thuis kwam, was het natuurlijk altijd weer een verrassing wat voor cadeautje hij voor mij had meegenomen… Eén keer had hij een transistorradio voor mij meegenomen die zowel op stroom als met een batterij werkte en waar naast de enorme telescopische antenne ook nog een oortje werd meegeleverd. Ik kan mij nog herinneren dat mijn vader mij hiermee verraste terwijl ik al op bed lag… Ik ben toen met het oortje in mijn oor met de geluiden van toen nog Hi
Meer lezen