Gehecht aan mijn eerste digitale selfie

Dat we tegenwoordig digitaal fotograferen is de normaalste zaak van de wereld. Wie kan zich nog herinneren dat we met ons fotorolletje naar de fotograaf gingen om vervolgens bijna een week te moeten wachten om het  resultaat op ongeveer 10/15 cm te bewonderen. Wat een revolutie toen fotowinkels, maar ook de hema begonnen met een 1-uurs service. Niet langer dan een uur hoeven wachten op je foto’s, geweldig! Alleen waren we ons toen wel meer bewust van wat we gingen fotograferen, een fotorolletje van 12, 24 of 36 was best kostbaar, om nog maar te zwijgen over het ontwikkelen van de negatieven en het vervolgens laten maken van de afdrukken… Maar goed, sinds de digitale fotografie zijn intrede deed, is er veel veranderd. Het maakt niet meer uit hoeveel foto’s je maakt, je kunt achteraf alles rustig bekijken op je computer en beoordelen wat je ermee doet. Natuurlijk in de professionele sfeer worden nog steeds op voorhand keuzes gemaakt en bij uitgebreide sessies een plan van aanpak bedacht, want als fotograaf zit je er echt niet op te wachten om veel te veel keus te hebben…

Maar goed, ik herinner mij nog goed mijn eerste voorzichtige pasjes richting digitale fotografie. Ik kocht in het jaar 2000 mijn eerste compactcamera van fujifilm met een geheugenkaart van nog geen 1 mb en daar kon ik precies 12 foto’s mee maken. Professioneel kon je er niets mee, maar het was wel leuk om aan het experimenteren te gaan met digitale fotografie en beeldbewerking.

Ook het archiveren is een stuk eenvoudiger geworden. Ik hou al vanaf de eerste digitale foto die ik gemaakt heb een archief bij, en zo af en toe struin ik digitaal heerlijk door het archief. Gewoon met een kop espresso achter mijn buro, i.p.v. met een loep, voorover gebogen bij een lichtbak om de contactafdrukken te bestuderen…

In juni 2000, Femke en Thijs waren nog echt nog klein, we waren op vakantie in Frankrijk. Een kant en klare tent gehuurd van de vrijbuiter in Narbonne op camping La Nautique. Een fantastische heerlijke camping in de Languedoc. Wat mij vooral nog bij is gebleven is dat elk veldje zijn eigen sanitair had. Een klein cilindervormig groen hutje met een ecru dakje voorzien van een toilet, wastafel en douche. Heerlijk om niet met een toiletrol over de camping te hoeven zouden de kinderen hebben gezegd.

Op een paar minuten lopen vanaf onze plek was een heerlijk zwembad, en een waterrat zoals ik was, en trouwens nog steeds ben, was ik natuurlijk niet uit het water te krijgen. Vooral baantjes onderwater zwemmen vond ik geweldig. Alleen als je niet iets van een duikbril of zwembril op hebt is het waarnemen van contrasten soms ook best lastig. Zo ook die laatste keer in Narbonne. Ik dook het water in om vervolgens met krachtige slagen onder water mij te bewegen richting de andere kant van het bad. Het water was op dat moment wat troebel in mijn beleving en ook de muren onder water waren niet betegeld, maar enigszins ruw opgemetseld en blauw geschilderd waardoor het einde van het zwembad onder water lastig was waar te nemen. Op een gegeven moment wist ik uit de hoeveelheid lucht die ik nog had en het aantal slagen dat ik had gezwommen dat ik toch echt bijna aan het einde van het bad moest zijn. Ik hield in en strekte mijn armen, maar voelde nog steeds niet het einde van het bad. Nog een keer flink aanzetten dacht ik, om vervolgens met mijn hoofd met een flinke klap tegen de betonnen rand van het zwembad te zwemmen…. Blijkbaar had ik met het uitstrekken van mijn armen net niet het einde van het bad bereikt, maar was daar ook alles mee gezegd….

Ik greep onder water met mijn handen naar mijn voorhoofd en vervolgens gleed mijn wijsvinger onder mijn wenkbrauw een grote gapende wond binnen, en zag ik het water om mij heen behoorlijk rood kleuren… Ik voelde meteen dat dit geen pleisterwerk zou worden, maar dat een paar hechtingen wel nodig zouden zijn. Eenmaal boven water werd ik met mijn heftig bloedende hoofdwond al snel opgemerkt door de badmeester, die met een paar zwaluwstaartjes probeerde het ergste bloeden te stelpen, maar mij meteen duidelijk maakte dat dit toch wel gehecht moest worden.

Op dat zelfde moment was er op de camping een Nederlands meisje gevallen, en naar het zich liet aanzien had ze haar pols gebroken, en was voor haar al de hulpdienst gebeld. Intussen had de badmeester aan deze hulpdienst gemeld dat er nog een gevalletje eerste hulp bij was gekomen, en omdat we beiden niet  liggend vervoerd hoefden te worden werden wij beiden met loeiende sirenes vervoerd naar het ziekenhuis van Narbonne…. Eigenlijk was het te gênant voor woorden. Uiteindelijk waren we allebei geen spoedgevallen, maar werden we toch met alle toeters en bellen vervoerd naar het ziekenhuis van Narbonne…

Eenmaal in het ziekenhuis werd ik opgewacht door een niet onaangenaam uitziende verpleegster, die met drie woorden Engels met een zwaar Frans accent mij gerust ging stellen…. Ik was meteen verliefd……, maar dat zal de adrenaline geweest zijn haha…. 

Eenmaal op de OK, werd ik gehecht door een joviale jonge arts, waarna ik behoorlijk werd verbonden door dezelfde verpleegster die mij had opgevangen. Met de hoeveelheid verband die ze gebruikte moest ze ook wel verliefd op mij geweest zijn haha.

Eenmaal weer op de camping heb ik eerst alles maar laten zitten, maar de volgende dag heb ik ritueel afscheid genomen van al het verband, en toen eerst maar een selfie gemaakt met mijn digitale camera, al wist ik toen nog niet dat je dit toen een selfie zou kunnen noemen…

Na een paar dagen heb ik eigenhandig de hechtingen verwijderd, best lastig met een klein schaartje in spiegelbeeld, maar zonder problemen gelukt. Onze eigen huisarts vond wel dat er slordig gehecht was, en met een veel te grote draad, maar ja… Ik kan in ieder geval altijd uitleggen waar dat litteken boven mijn linkeroog vandaan komt…

Omdat we in 2000 ook nog steeds traditioneel vakantie-ansicht-kaarten verstuurden hebben we als tekst maar gebruikt dat we erg gehecht waren geraakt aan Narbonne ;-)

Fijne Pinksterdagen, en zwem voorzichtig....

Groetjes Jacques