Herinneringen aan Down Under

In mijn blog van 24 februari schreef ik dat mijn maatje van “a long time ago’” Aaldert van der Graaf contact had gezogd. Hij begon zijn mail met allemaal geweldige one-liners die herinneringen opriepen uit onze gouden tijd aan het Leekstermeer… Met de vraag of ik ook sportfoto’s 200km van huis maakte, hoefde ik zeker in dit geval niet na te denken om zijn kinderen tijdens een voetbalwedstrijd van vv roden op de foto te zetten.

Ik kwam rond 09.00 uur aan in Roden, en afgezien dat bij ons beiden de bmi in twijfel werd getrokken door onze lengte, was de herkenning meteen geweldig, en eenmaal binnen bleven we eerst even stil staan bij één van zijn avonturen. Aan de muur hing een prachtige ingelijste landkaart van Beru een heel klein eiland op de evenaar op de grens tussen de noordelijke en zuidelijke stille oceaan. Als je een lijn trekt tussen Papoea Nieuw-Genua (iets ten Noorden van Australië) en Mexico ligt Beru op ongeveer 1/3 van deze lijn. Als je de lijn iets noordelijker trekt naar de VS, dan ligt Beru op 1/3 en op 2/3 ligt Hawaï. Hij vertelde dat er werkelijk niets op dit eiland was, zelfs het besef van tijd niet. Alleen hij en de burgemeester hadden een horloge, voor de rest leeft de gemeenschap van zonsopgang tot zonsondergang en behelpt zich met wat het eiland de inwoners te bieden heeft. Eenmaal per maand kwam er alleen een schip met blikvoer om, wie daar behoefte aan had, te bevoorraden.

En wat Aaldert daar deed? Hij was docent wiskunde op best een mooi niveau zoals hij zelf zo nuchter omschreef…hoe mooi…

Vervolgens kennis gemaakt met zijn lieve vrouw en vier kinderen en toen werd het hoog tijd voor koffie. Tijdens de koffie werden onze hersenen geprikkeld met herinneringen van meer dan 25 jaar geleden, want zo lang hadden we elkaar zeker niet meer gesproken. Geweldig wat je brein eigenlijk allemaal nog weet, als deze op een bepaald moment gevoed wordt, en de juiste laatjes bij die herinneringen open laat gaan. We kennen elkaar eigenlijk al vanaf een jaar of 4 schatten we zelf zo in, en totdat we rond de 20 jaar waren trokken we in de zomerperiode aan het Leekstermeer veel met elkaar op, ook herinneren we dat onze ouders ook heel wat gezellige avonden hebben doorgebracht, en ik moet dan ook meteen denken aan de beugels grolsch, volle asbakken met dampende sigaretten, en dit allemaal onder het genot van het zoveelste spelletje klaverjassen…

Intussen afgereisd naar vv Roden om de jongens van hem, samen met hun team, te fotograferen. Aaldert met een lijstje met namen en rugnummers om te proberen iedereen op de foto te krijgen, en intussen proberen die 25 jaar in een paar uurtjes te proppen. Gelukkig hadden de beide kids gewonnen en zijn Aaldert en ik nog even naar het Leekstermeer gereden.  Fantastisch om even weer een rondje over de camping te lopen en wat herinneringen op te halen. Toen we besloten om nog even wat te gaan drinken, bekroop ons het idee om te kijken of het wakend oog van onze pubertijd, voormalig eigenaar van de camping, Chris, toevallig thuis was. Toen wij voor zijn huis nog wat stonden te praten had hij ons al opgemerkt en ging met een grote lach de voordeur open, en werden we hartelijk begroet en uitgenodigd om wat te komen drinken.

Chris woont aan de rand van de camping en met een prachtig uitzicht over de landerijen en het Leekstermeer hebben we nog wat gepraat, wat lief maar zeker ook leed gedeeld, en voor ons gevoel stond de tijd toch echt even stil. 

Helaas had ik die avond nog meer op het programma, en moest echt weer richting Veenendaal, maar voor mijn gevoel hadden Aaldert en ik zo weer naar ons zomerhuisje “carpe-diem” gelopen om een biertje te pakken…

Natuurlijk hoort hier ook weer een nummer bij. Als ik Down Under van Men at Work hoor, moet ik altijd nog aan die tijd denken, en als Aaldert dan ook nog vlakbij down under heeft gewerkt…

Fijne zondag nog!

Gr. Jacques