Voorjaar met Andrea Bocelli

Afgelopen week werden we overvallen met een overvloed van prikkels die onlosmakelijk met het voorjaar waren verbonden. Factor mooi weer was daar natuurlijk maar één van, en de thermometer van de auto gaf gisteren zelfs een keer 23 graden aan wat de airco al aan het begin van de dag het blazen van warme lucht verruilde voor een verkoelend briesje op mijn gezicht…

Naast zintuigelijk zien dat het prachtige voorjaarszonnetje de donkerste delen van ons bestaan in een ander daglicht wist te zetten, bleke kleuren weer kleur met diepte wist te geven, werden ook mijn andere zintuigen geprikkeld. De warmte van de zon drong weer diep door in mijn huid, wat een enorm gevoel van natuurlijke behaaglijkheid  wist los te maken, en het pigment in mijn huid motiveerde om mijn bleke winterse huid weer om te zetten naar een licht gebruinde tint, heerlijk…

Als je je ogen dichtdoet rond deze tijd van het jaar wordt ook je neus extra geprikkeld, en dan bedoel ik niet op de manier van iedereen onder ons die last heeft van hooikoorts, maar de geur van bijvoorbeeld langzaam opkomend vers gras. Afgelopen week waren we aan het strand, en dan voel je natuurlijk al dat heerlijke briesje dansen over de contouren van je gezicht, maar je neus neemt ook heerlijk de geur van warm worden zand in zich op, vermengd met de zilte lucht van zee, waaraan je gewoon kunt ruiken dat het zeewater nog fris is…

Als je dan nog niet in slaap bent gevallen op je plaid aan het strand, of lekker op je loungebank in de tuin, of misschien zelfs wel slenterend door het bos, dan hoor je dat onze gevleugelde vrienden van allerlei pluimages het hoogste lied zingen. Fantastisch om te zien en horen hoe hoe de vogels elkaar het hof maken, of samen al hebben besloten met elkaar het voorjaar te vieren. Wroetend in de nog niet geschoffelde aarde op zoek naar bruikbaar materiaal om een liefdesnestje te maken, waar binnenkort zorgvuldig de eitjes weer worden gelegd… Om naar te zwijgen over de door gierende hormonen veroorzaakte draaikolken in ons vijvertje, voortvloeiend uit een drift van voortplanting door onze groene vriendjes de kikkers… 

Nog heel even en dan is alles in de natuur weer maagdelijk groen en dan gecombineerd met kleuren zoals alleen de natuur dat kan combineren, en als de zon met haar strijklicht ons 
’s morgens weer wekt, of juist ’s avonds ons weer laat wegdromen geniet ik weer van de mooiste periode van het jaar, voorjaar…

Ik kruip nog even lekker onderuit op de tuinbank, geniet van de zon en zet mijn playlist op Andrea Bocelli….

buon fine settimana…


Jacques







Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Suikerbieten met LUV bij Waldolala...

Afbeelding
Afgelopen week reed ik over de A7 in de buurt van mijn geboortegrond, toen het mij ineens opviel dat ik al weer heel wat vrachtwagens met suikerbieten had ingehaald. Eigenlijk was het mij ook al eerder opgevallen dat er langs diverse weilanden weer enorme bergen suikerbieten lagen te wachten om te worden opgehaald door de enorme vrachtwagens die ze in dit gebied altijd naar de suikerunie in Hoogkerk brengen om verwerkt te worden tot suiker. De eerste 6 jaar van mijn leven woonde ik in de stad Groningen en als ik mijn moeder mocht geloven was de stank tijdens de bietencampagne niet te harden. Als de wind dan ook nog eens verkeerd stond was het niet eens mogelijk om de was op ons balkonnetje aan de tuinbouwstraat buiten te hangen. Ik kan mij helemaal niets van die lucht herinneren, maar als ik nu nog weleens langs de suikerunie rij en zie met hoeveel kracht de rook uit de schoorstenen geperst wordt kan ik mij er wel iets bij voorstellen. Even googelen leert mij inmiddels dat er wel
Meer lezen

Reünie Burgerschool Dokkum

Afbeelding
Dan loop je na ongeveer 40 jaar weer ineens over de prachtige bolwerken van Dokkum, weliswaar zonder hond in tegenstelling tot 40 jaar geleden, want toen was dit de plek waar wij een paar keer per dag onze Duitse Staander Sacha uitlieten. De omgeving was eigenlijk onveranderd, nog steeds lagen er prachtige boten afgemeerd bij de Woudpoortbrug en de uitstraling van de huizen aan het bolwerk waren nog hetzelfde, en naar wat later bleek, sommige bewoners van toen wonen er ook nog steeds. Terwijl ik daar namelijk mijn wandelingetje deed, werd ik vanachter het raam herkend door een oud klasgenoot van de lagere school die op bezoek was in haar ouderlijk huis. Echt grappig dat ze mij zo snel herkend had... De reden dat ik hier liep was, dat ik mooi op tijd in Dokkum was aangekomen omdat we na 15 jaar weer een reünie hadden van de 6e klas van de burgerschool. Hoewel Dokkum ongeveer 200km verder is, kon ik deze dag efficiënt combineren met relatiebeheer op Ameland, hoe vervelend ;-)  I
Meer lezen

Heb jij toevallig een geheime zender?

Afbeelding
Mijn vader moest vroeger voor zijn werk als inkoper van een textielgroothandel altijd twee keer per jaar een week naar Zuid Duitsland om daar samen met een aantal collega's van andere bevriende groothandels inkopen te doen. Mijn moeder maakte het in die week altijd extra gezellig om het gemis te compenseren. Zo gingen we altijd samen fonduen en als grap pakte mijn moeder altijd de 4 punten van het tafellaken om de vaat in de vuilnisemmer te deponeren om vervolgens toch samen maar de afwas te doen. Als mijn vader na een week dan weer thuis kwam, was het natuurlijk altijd weer een verrassing wat voor cadeautje hij voor mij had meegenomen… Eén keer had hij een transistorradio voor mij meegenomen die zowel op stroom als met een batterij werkte en waar naast de enorme telescopische antenne ook nog een oortje werd meegeleverd. Ik kan mij nog herinneren dat mijn vader mij hiermee verraste terwijl ik al op bed lag… Ik ben toen met het oortje in mijn oor met de geluiden van toen nog Hi
Meer lezen