“Je vriendje Jan is vannacht overleden……………………..”

5 februari 2007, rijdend in de file op de A2 t.h.v. Maarssen in de richting van Amsterdam rond 9 uur in de ochtend….

“Met Marlot !”

“Hé Marlot met Jacques, is mama toevallig in de buurt?”

“Ja hoor, moment, doei!”

“He “Sjaakie” met Kaas”

“Hé Kaas, hoe gaat t daar bij jullie?”

“Heeft Marlot niets verteld?”

“Nee………..”

“Je vriendje Jan is vannacht overleden……………………..”

In augustus 1984  kwam ik met lijn 80 aan vanaf Leek op het overwinningsplein in Groningen, om vervolgens nog een klein kwartiertje te wandelen naar de Hora Siccemasingel naar de Middelbare School voor Commercieel Onderwijs, of middelbare detailhandel school zoals je wilt…

Ik kwam in de klas met o.a. Henk, Wies, Alike, Jannie, Luuk,  maar bovenal met Jan. Een blonde knul, iets ouder dan ik, stoer, grote maar rechtvaardige bek, snorretje, maar ook al met een rijbewijs en een eigen auto, een oranje Opel Kadett, met op de hoedenplank van die enorme speakers van Pioneer. De speakers waren ingebouwd, maar wel voorzien van opbouwringen, waardoor de speakers iets gekanteld waren in de richting van de voorste stoelen. In de deuren waren ook nog van die enorme speakers geïnstalleerd, waardoor vanuit de pioneer autoradio 4 speakers werden aangestuurd, fantastisch hoe de Simple Minds bij Jan in de auto klonk!

Slechts een paar keer in je leven kom je iemand tegen waarmee je meteen een bijzondere chemie hebt, in mijn geval was dat met mijn lieve vrouw Bianca, maar ik had het ook zeker met Jan. Vanaf het prille begin van onze vriendschap voelde het voor beiden alsof dit voorbestemd was voor het leven…en dat was het ook….

Samen met nog een paar klasgenoten zijn we gedurende de hele schoolperiode onafscheidelijk geweest. In elk tussenuur gingen we met het oranje gevaar van Jan met veel fantastisch kabaal uit de speakers naar het centrum. Was het niet om in de platenzaken naar muziek te luisteren, bootlegs van U2 en de Simple Minds scoren, dan was het wel om in de Poelestraat een broodje shoarma te scoren bij de Pyramide. De auto parkeerden we altijd pal naast de Cinema, een bioscoop aan de rand van het centrum. Betalen voor het parkeren deden we niet, we hadden alleen de afspraak dat wanneer we een bekeuring zouden krijgen, dan zouden we deze delen. Het is in die 3 jaar werkelijk nooit gebeurd dat we een bekeuring hebben gekregen…

Denderend door de straten van mijn geboortegrond galmde in die eerste periode o.a. veel Prince door de speakers, liefst nog met het raam een stukje open, zwaaiend naar de politie in opleiding die onder begeleiding van een leidinggevende verkeer stonden te regelen, en wij door het raam riepen of deze bijzondere dansjes nu echt zo leuk waren…

Natuurlijk moest er in de weekenden ook gestapt worden. Jan had in het begin van het eerste jaar nog wel een vriendinnetje, ik ben alleen haar naam kwijt. Wat ik nog wel weet was dat haar moeder eigenlijk nog mooier was dan het vriendinnetje zelf, en Jan er ook altijd aan refereerde dat dit een vereiste was om naar te kijken… Die verkering duurde niet lang, en eigenlijk waren we vanaf dat moment elk weekend wel gezamenlijk te vinden in de kroegen en discotheken van Groningen, Marum, Roden, Heerenveen, maar bovenal veel in Tynaarlo bij de Friesche Brug, later omgedoopt tot New York - New York. 

We hadden allebei op zaterdag een weekendbaan, ik bij sportzaak Willy Loos in Groningen, Jan bij Perry Sport in Assen, al werkte hij eerst ook nog bij een supermarkt. Jan had nog wel meer banen, want hij bezorgde ook nog de Trouw en de Volkskrant, en wist hij op nog veel manieren altijd wel geld te verdienen. Ineens kwam hij een keer met videobanden op de proppen… Dit waren banden met films van videotheken, maar als de kwaliteit voor de verhuur minder werd, dan werden de banden op een speciale manier gewist en waren de banden vervolgens uitermate geschikt voor het opnemen van tv-programma’s op je videorecorder. Hij stond er zelfs mee op de vlooienmarkt in Eelde. Die handelsgeest zou hem later nog veel verder brengen dan welke opleiding ook :-)

Maar goed, als we dan uitgewerkt waren op zaterdag, dan ging ik meestal met de Suzuki Alto van mijn moeder richting Vries. Jan zijn moeder had altijd de koffie klaar… “alleen melk hè Jacques?”, hoorde ik steevast iedere week vanuit de keuken. Op een dienblad kwam Jan zijn moeder dan weer met de koffie met een plak koek, gevolgd door de inmiddels grijze bejaarde poedel Lexy… Jan zijn vader, een grote kerel met altijd een iets te mooie Mercedes en een iets te grote bek, maar lees dit vooral positief, was altijd voer voor een soort van cabaret voor die avond. Was altijd oprecht geïnteresseerd waar we mee bezig waren, en ik kon altijd genieten van zijn verhalen. Hij was een op en top zakenman en de man die de chips van Croky in de begin jaren mede groot heeft gemaakt ik Nederland, net als de mosterd van Marne…

Na de koffie was het tijd voor bier, en inmiddels hadden dan vaak Henk, Alfred en Peter zich dan ook al wel gemeld op de Drosten in Vries, en als de tijd rijp was om op stap te gaan, bracht Jan zijn vader ons altijd met zijn enorme Mercedes naar Tynaarlo, slechts een paar kilometer verderop… 

Wat een feest hebben we daar vaak gehad, en wat een herinneringen komen er daar naar boven! Omdat we met z’n allen een aantal dagen naar Ameland waren geweest noemden wij ons op dit soort avonden altijd het A-Team. En in 1985, toen de soundmixshow van Henny Huisman een van de best bekeken talentenjachten was, won daar ineens Glenda Peters met het nummer One Day I Fly Away en kwam ze live optreden in Tynaarlo. Één van ons, waarschijnlijk Alfred,  had weer voor elkaar gekregen dat Glenda ons persoonlijk bedankte na haar optreden….

Dat Jan van de trap is gevallen in de discotheek , ik tegen een hek in slaap gevallen ben, we regelmatig vriendelijk werden verzocht naar huis te gaan omdat de discotheek toch echt dichtging, het discolicht regelmatig plaats had gemaakt voor de tl-verlichting, we nog een allerlaatste drankje kregen, we het bord van de Friese Brug ergens anders in het dorp hadden opgehangen, dat we naast U2 en de Simple Minds zelfs de blaren op onze voeten hebben gedanst op Colonal Abraham, gezoend hebben met… daar  hebben we het allemaal niet meer over, maar wat een tijd, heerlijk… 

Intussen ging school natuurlijk gestaag verder. Onder de bezielende leiding van o.a. docent Nederlands René Roberti hebben we allemaal onze diploma gehaald, en kijk ik nog steeds met gepaste weemoed terug op deze heerlijk schoolperiode…. Ok, Jan en ik hadden een imago die niet bij iedereen in de smaak viel. We zaten werkelijk als Waldorf en Stedler vooraan in de klas, en als klasgenoten negatief reageerden op bijvoorbeeld nog een toets, draaiden Jan en ik ons steevast om en riepen dat iedereen niet zo moest zeuren… Terugkijkend en denkend kan ik mij voorstellen dat niet iedereen dat even leuk moet hebben gevonden, maar voorlopig zijn Jan en ik wel geslaagd voor de MDS in Groningen, en gingen we in het jaar daarna onder de wapenen….

Jan vond het vreselijk, gelegerd als chauffeur van de geneeskundige troepen had hij werkelijk een kloten baan. Zelf nadenken werd niet beloond bij dit onderdeel, hij kreeg een keer het nieuwe rooster voor de komende week, met het verzoek deze op te hangen op het prikbord. Het viel Jan meteen op dat dit een oud en dus verkeerd rooster was, en merkte dit op tegen zijn meerdere. Hij werd niet geacht na te denken, maar geacht het rooster op te hangen, om vervolgens na een kwartier weer geroepen te worden dat hij het verkeerde rooster had opgehangen. Ik kan mij goed voorstellen dat een dienstplicht dan lang duurt… In tegenstelling tot mijzelf, ik zat bij de Koninklijke Marechaussee in Apeldoorn, en heb werkelijk een heerlijke tijd gehad. Jan is zelfs nog een keer in uniform bij mij op bezoek geweest in Apeldoorn… Je moet weten dat de Marechaussee niet zoveel met de landmacht had en omgekeerd net zo trouwens, en toen Jan met zijn maten dan ook weer was vertrokken vanuit mijn kamer zie ik nog mijn kamergenoten op mij afkomen met de vraag: “wat heb jij met die mannen van de landmacht?” Ik nog proberen dit uit te leggen, maar op “professionele” en komische wijze werd ik “des Marechaussees” beloond met vastbinden aan een stoel en werden een aantal veldflessen die gevuld waren met water één voor één leeggegoten over mij in mijn kamer…. Overigens geen wanklank van mij achteraf, het hoorde erbij en we hebben gegierd van het lachen…

Het contact bleef, Jan had inmiddels al een behoorlijke tijd verkering met Caroline, en militaire dienst werd verruild voor de start van een carrière… Jan ging zijn vader achterna in de levensmiddelen en begon als droplul :-) bij redband venco en had hiervoor ook een extra garagebox moeten huren die tot aan de nok gevuld was met drop, en later nog “erger”, met de chocola van Droste. Als we op bezoek kwamen en het assortiment liet het toe, gingen er altijd wel een paar zakken drop en chocola weer mee richting huis.. Ik kijk nog steeds met veel plezier terug op alle leuke weekenden en de onbezorgdheid van ons leven. Jan belde op zaterdagmiddag wat we gingen doen die avond, en besloten we samen dat de kermis in Groningen toch wel leuk was. Ik Bianca bellen op haar werk om te vragen welke kleren ik moest inpakken, pikte haar om 1700 uur op bij haar werk in Veenendaal, reden 200 km om aan te schuiven bij het eten, om een paar uur later de stad Groningen weer onveilig te maken…

In vogelvlucht noem ik dan nog dat we allebei getrouwd zijn met de liefde van ons leven, er kinderen zijn geboren, we onze carrières leuk op de rit hadden, verhuisd zijn van een flat naar een rijtje, en vervolgens naar een 2 onder een kap en alles prima voor elkaar hadden. Natuurlijk hadden we ook onze verdriet in deze periodes…. Overlijden van één van de ouders was daar wel het meest heftige van…  Jan zijn pa, mijn schoonvader, mijn moeder, Caroline haar vader…pffff Maar we waren er altijd voor elkaar, deelden veel, vreugde en verdriet. Bianca en ik draaiden onze hand er niet ook voor om, om even 400 km te rijden om even op kraamvisite te gaan in het ziekenhuis in Groningen. We waren er zelfs eerder dan de ouders :-) Ik zie nog dat hoofd van Jan zijn vader dat wij er eerder waren… 

Ik kan werkelijk een enorm boek schrijven over alles wat we we hebben meegemaakt, maar ik vervolg mijn verhaal vanaf het moment dat Jan weer een fantastische carrièremove had gemaakt en een Audi bij zijn nieuwe functie had gekregen… Zowel Jan als ik hadden best wat auto’s versleten, maar we waren altijd de koning te rijk in wat we reden. Of het nu een Suzuki Alto was, of Jan in zijn Mitsubishi Colt, het maakte allemaal niet uit. De auto’s waren altijd om door een ringetje te halen. Die van Jan altijd met een pluchen papagaai van Croky op de hoedenplank, en samen hadden we ook altijd een NAVO sticker op achterruit met de tekst: “Liever een raket in je tuin, dan een Rus in je keuken” En eehhh misschien nu twijfelachtig om te vertellen, maar we hadden ook een playboy sticker op de achterruit :-)

“Met Jacques…”

“Hé Jullnsss…. die Audi is fantastisch, wat een bak, maar die stoelen zijn echt kloten…. 

Sinds ik die Audi heb, heb ik ook last van mijn been. Ik lijk m’n pa wel wel, die reed in de dikste Mercedes, maar had wel een aparte stoel van het merk Scheel in de auto…"

“haha, Jan, sinds ik Volvo rij, zit ook steeds te klieren met de stand van de stoel, ik krijg het niet echt goed. Volgens mij moeten we dit nooit aan iemand vertellen, we gaan steeds mooier rijden, maar het genot van comfort lijkt wel achteruit te gaan haha…”

Uiteindelijk bleek bij Jan dat zijn pijnlijke been helemaal niets van doen had met de stand van zijn stoel, of überhaupt met de stoelen van Audi…. Hij belde mij op toen hij terugreed van zijn werk in Zeewolde naar zijn huis in Roden:

“met Jacques….”

“met Jan, zeg, die pijn in mijn been is kanker……”

"....."

Ik heb nog iets gezegd van dat hij alsjeblieft rustig naar huis moest rijden en mij even moest laten weten als hij thuis was…

Ik hing op, en de tranen biggelden over mijn wangen, niet weer iemand die kanker heeft. Niet zo lang daarvoor had ik mijn moeder verloren aan deze ziekte, en ik moest er niet aan denken dat hij, uitgerekend hij, mijn allerbeste vriend, nu ook de stempel van deze kutziekte had!

Drie jaar heeft hij gestreden tegen zijn zeldzame vorm van botkanker, en heeft helaas deze strijd verloren. Drie jaar heeft hij op zijn eigen wijze zijn plan getrokken, euforie gekend in deze strijd, maar zeker ook teleurstellingen. Bewonderenswaardig hoe hij zijn mannetje heeft gestaan, plannen is blijven maken, zelfs nog in de laatste fase van zijn leven nog op drumles gegaan. Maar ook geleefd in deze periode onder het motto voor zijn dochters Marlot en Floor, dat ze op zijn ziekbed moesten terugkijken met de gedachte dat: 

“Ondanks dat papa ziek was deden we leuke dingen”  i.p.v. “Omdat papa ziek was konden we nooit leuke dingen doen” Wat een topgozer…

6 januari 2007 werd onze vriendin, Jan zijn vrouw, moeder van Marlot en Floor, Caroline 40 jaar en we hebben dat bescheiden gevierd in Roden. Jan, zo ziek als een hond, niet wetend dat hij nog maar een maand te leven had maar zijn Kaas wel op een mooie manier haar 40e verjaardag wilde laten vieren. Dit jaar, 6 januari werd Caroline 50, weer waren we allemaal bij elkaar op dezelfde locatie maar zonder mijn maat Jan…. 10 jaar later, wat zou ik graag nog elke dag met hem gebeld hebben, net als vroeger, even zijn nuchtere mening aanhoren, die Groningse nuchterheid, slap ouwehoeren en natuurlijk zijn bulderende lach…

Wat is er allemaal wel niet gebeurd in ons leven de afgelopen 10 jaar, wat heeft Jan allemaal wel niet meer meegekregen sinds zijn overlijden. Tijdens de laatste verjaardag van Caroline sprak ik nog met Hans, de broer van Caroline en kwamen we samen tot de conclusie dat Jan zelfs de opkomst van de smartphone had gemist. Wel had hij al een elektronische agenda van Palm, dus die smartphone had hij vast en zeker geweldig gevonden...

"....."

“vannacht overleden?…..”

“ja….”

“Jezus Kaas…..”

"....."

Ik verstijfde, we wisten allemaal dat het eraan zat te komen, maar zo’n definitief bericht…Ik ben met tranen over mijn wangen verder gereden op de automatische piloot, heb geloof ik nog wel Bianca gebeld om het verschrikkelijke nieuws te vertellen, maar veel woorden heb ik er toen niet aan vuil gemaakt… Jan, mijn beste vriend was niet meer……

Vandaag rij ik weer op A2, weer bijna 5 februari, juiste stand van de stoel gevonden, inmiddels 3 rijstroken meer dan 10 jaar geleden, weer bij Maarssen, weer file en weer in de richting van Amsterdam….

Nu 10 jaar later ben ik ontzettend trots om te zien hoe Caroline, Marlot en Floor het hebben gerooid al die jaren en niet zijn weggelopen voor het opnieuw ontdekken van het geluk…

goed weekend!

BewarenBewarenBewarenBewarenBewarenBewaren
BewarenBewarenBewarenBewarenBewarenBewarenBewarenBewaren