Ook weleens gevochten met een hond?

Vanuit mijn ouderlijk huis hebben we eigenlijk altijd wel een hond gehad. Ik kan mij er niets meer van herinneren, maar al vanaf mijn geboorte hadden we thuis een Chow Chow, je weet wel zo’n hond met een blauwe tong. Die van ons heette Loekie en als ik nu even op internet lees wat voor karakter dat ras zou moeten hebben, rustig, moedig, zelfverzekerd en waaks, dan is mij uit de overlevering één verhaal bijgebleven over Loekie.

Ik was net geboren en mijn vader had op een bepaald moment een uitje met zijn werk en kwam rond 23.00 uur weer thuis die avond. Wij woonden op een bovenwoning aan de tuinbouwstraat in Groningen, en om mij en mijn moeder niet wakker te willen maken, deed mijn vader met uiterste precisie en heel zachtjes de sleutel in het slot en heel voorzichtig de deur weer achter zich dicht, om vervolgens onderaan de trap met de groots mogelijk voorzichtigheid zijn schoenen uit te trekken, om zich klaar te maken voor een stille tocht trap opwaarts, echter…. Loekie had deze zich niet normaal voordoende man niet herkend als zijn baasje, en nam vervolgens een duik van bovenaan de trap bovenop mijn vader om zijn territorium te verdedigen… Na een korte worsteling was Loekie zich bewust van zijn misplaatste aanval, was mijn vader zich dood geschrokken, en door alle commotie waren mijn moeder en ik toch behoorlijk geschrokken wakker geworden…

Loekie bleek uiteindelijk toch niet een goede keuze voor ons gezin, en heeft gelukkig een fantastische plek op een boerderij gekregen…

Sacha was de tweede hond in mijn leven. Een beetje een angstige Duitse Staande die we hadden overgenomen van kennissen omdat de oudste zoon last had van een allergie. Een lieve zachtaardige jachthond, die overigens alle tekenen had van vooral geen jachthond… Het lieve beest lag liever lui te wezen, en van water moest deze jachthond ook al helemaal niets hebben… Op een zekere dag, het was nog op onze bovenwoning in Dokkum, begon Sacha ineens met haar ogen te draaien, te schuimbekken, viel en lag stuiptrekkend op de grond. Ik kan mij dit beeld nog steeds voor de geest halen en herinner mij nog goed dat ik behoorlijk in paniek was. In mijn beleving duurde dit minuten lang en uiteindelijk kwam ze gelukkig weer bij. De dierenarts gaf ons later te kennen dat Sacha last had epilepsie. Met een pilletje valium per dag is ze nog jaren bij ons gebleven, wel nog met enige regelmaat een aanval. Gelukkig was ik toen niet meer in paniek, maar wist Sacha altijd op te vangen, en op mijn manier te kalmeren. Op een zekere avond weet ik nog hoe extra lief ze was en de aandacht naar zich toe wist te trekken, uiteindelijk bleek dit ook haar laatste avond geweest te zijn….

Toen ik de volgende dag uit school kwam liep ik de keuken in maar zag meteen dat de mand van Sacha er niet meer lag. Mijn moeder baalde dat ze mij niet had horen aankomen om mij op te vangen, en op de vraag waar Sacha was moest ze met tranen in haar ogen vertellen dat Sacha twee aanvallen achter elkaar had gehad die ochtend, en dit niet overleefd had…

Uiteraard moest er weer een hond komen, maar hier zat mijn vader echt niet op te wachten. Uiteindelijk zei hij tegen ons dat hij wel een hond zou willen, maar dan wel een echte waakhond, een Dobermann Pinscher. Mijn moeder was niet zo’n held met honden en mijn vader had niet verwacht dat mijn moeder hiermee zou instemmen, helaas voor hem, fantastisch voor ons! Inmiddels woonden we al een tijdje in Nietap, en vlakbij in Leutingewolde was een nest waar we konden kijken. Een volwassen Dobermann, en zeker een reu, is best een hond om ontzag voor te hebben, en toen we voor de pup gingen kijken werden we luid blaffend welkom geheten door 2 volwassen Dobermann Pinschers met gecoupeerde oren, best even slikken… Uiteindelijk zaten we binnen aan de koffie en bleken die twee toch niet zo kwaad, en kroop er zelfs één bij mij op schoot. Ik was meteen gesmolten voor dit uitermate intelligente hondenras. Uit het nest kozen we een teefje en kreeg ze de naam Pepper….

Wat een waanzinnige gave hond was dit. Ik kon lezen en schrijven met onze Pepper, stuurde haar met mijn ogen, ze wist werkelijk alles wat ik bedoelde. Ook een heerlijke hond om echt mee te vechten, ik heb heel wat schrammen opgelopen, maar het voelde altijd als wederzijds respect. Pepper beet nooit net te hard, en aan het einde van het robbetje vechten was een lik over mijn gezicht altijd het slotakkoord van ons gevecht. 

De Dobermann staat er ook nog steeds bekend om dat ze iedereen gewoon zonder al teveel aandacht binnenlaten, en als het een vreemde betrof dan was een knikje genoeg om gasten ook zonder lawaai weer weg te laten gaan. Vergat je dat knikje dan moest Pepper altijd even provoceren om te laten zien dat hij over een waakzaam karakter beschikte… Ik kan mij voorstellen dat het afschrikt, maar neem van mij aan dat het voor het gezin de meest lieve hond was…. Tot die keer dat mijn vader een nieuwe zakelijke relatie op bezoek kreeg en Pepper niet te houden was. Stak deze man alleen al zijn arm uit om zijn koffie te pakken, dan stond Pepper er al grommend naast, en eigenlijk volgde Pepper al zijn bewegingen wat hij anders nooit deed. Mijn vader kon tegen Pepper zeggen wat hij wilde, maar Pepper bleef ongekend scherp tegen deze man… Hoe mooi, deze man bleek achteraf niet te vertrouwen, en dat had onze hond blijkbaar al direkt door… Kan een baas ook op zijn hond gaan lijken, of was dat andersom?

Ik was inmiddels al het huis uit toen Pepper ziek werd en overleed, maar ik heb nog steeds geweldige herinneringen aan deze hond… 

Inmiddels hebben we zelf ook alweer bijna 13 jaar onze stoere teckel Joop, waar ik in een volgende blog graag wat meer over vertel…

Ik heb even zitten nadenken over muziek bij bij deze blog, maar dat wordt bijna allemaal wel heel suf als je een liedje over een hond wilt vinden, Hound Dog van Elvis Presley komt dan nog wel het meest dicht in de buurt, maar Pepper deed mij meer denken aan “the eye of the tiger”

Goed weekend!

Jacques