Elfstedentocht in het water...

Afgelopen woensdag, 4 januari j.l. was het precies 20 jaar geleden dat de laatste elfstedentocht op natuurijs in het prachtige Friesland werd verreden. De NOS heeft zelfs in realtime op hun site de hele dag opnieuw laten beleven met de beelden van die laatste onvergetelijke tocht der tochten die toen gewonnen werd door onze spruitjesboer Henk Angenent.

Mijn ouders woonden in die tijd in Woudsend, en ondanks dat dit niet één van de Friese elfsteden is, is dit wel een plaats die ligt op de route van de elfstedentocht. Thijs zou dat jaar in september geboren worden en Femke was net een week geleden 1 jaar geworden. In alle vroegte hebben we eerst langs de route de kopgroep in het donker gezien, en in de loop van de dag hadden we zelf de ijzers onder gebonden en al schaatsend met de wandelwagen met Femke genoten van deze bijzondere dag.

Als we nog iets verder teruggaan in de tijd, dan kom ik uit zo rond 1977. Geen elfstedentocht op de schaats, maar met de boot. De elfstedentocht wordt overigens nog steeds op alle mogelijke manieren afgelegd en de textielgroothandel Boorsma en Wijngaarden uit Dokkum, waar mijn vader werkte, haakte daar in die tijd al op in met handdoeken met de Friese elfsteden als thema. Mijn moeder had in die tijd een boetiek, en toen ergens in de zomerperiode de elfstedentocht over vloeibaar water werd afgelegd, had mijn vader bedacht dat ik tijdens de koopavond voor de winkel wel die handdoeken kon verkopen. De winkel was in de Keppelstraat met bijna uitzicht op de Woudpoort, een brug over het water waar de boten van de tocht langskwamen, en waar ook de mogelijkheid was voor de boten om aan te meren. Voor elke verkochte handdoek zou ik dan een gulden krijgen, nou en 15 gulden in een kleine 2 uurtjes was snel verdiend :-) De handdoek hadden we zelf ook, maar helaas… Ik kwam echter tot ontdekking dat deze nog steeds in ongewijzigde versie te koop is bij friese-producten.nl

Mijn mooiste herinnering blijft de elfstedentocht in 1985. Samen met Jan op de MDS in Groningen, en al een langere periode vorst, en de tocht der tochten die steeds verder binnen bereik kwam…. toen uiteindelijk sinds 1963 het langverwachte “It Giet On!” bij het journaal weer te zien was, hoefden Jan en ik er niet over na te denken, daar moesten we bij zijn… Ziek melden was geen optie, mijn moeder weigerde dit uit principiële overtuiging en terecht vind ik nog steeds, dus besloten Jan en ik voor de consequenties te gaan. Uiteindelijk was spijbelen niet nodig, de MDS uit Groningen had al wel in de gaten dat de opkomst die dag laag zou zijn, en iedereen vrij gegeven.

We zijn vervolgens op die dag op tijd vertrokken naar Leeuwarden, en waar je zou verwachten dat wegen zouden zijn afgesloten, Leeuwarden onbereikbaar zou zijn, parkeerden wij de auto bij een bejaardenflat naast de Bonkevaart, vlakbij de finish. Overigens waren wij niet de enige toeschouwers, het was enorm druk met publiek op het laatste stuk van de route. De politie probeerde met honden langs beide zijden van de Bonkevaart het publiek op afstand te houden, maar zodra de politie verder liep zag je het publiek weer het ijs oplopen, bang om ook maar iets te missen van de naderende kopgroep.

Op een bepaald moment kwam er ineens vanuit het niets op een paar meter hoogte een helikopter aangevlogen. Precies door het midden om het publiek te dwingen meer ruimte te maken voor het aanstormende peloton schaatsers, en dat werkte. Er viel zelfs iemand en door de enorme luchtdruk van de heli werd deze man meters over het ijs geblazen, en wij maar lachen… Uiteindelijk kwam de kopgroep voorbij, en zagen we in een flits hoe Evert van Benthem verwikkeld was in het gevecht om de titel, om uiteindelijk ook als winnaar van de 13e elfstedentocht te finishen.

Vervolgens zijn we nog naar Dokkum gereden om mee te doen met het enorme feest bij de laatste stempelpost van de Friese elfsteden. Ik kan nog steeds enorm genieten van de enorme saamhorigheid bij dit soort evenementen. De bereidwilligheid van mensen, de tolerantie van iedereen, het behulpzaam willen zijn bij wat dan ook, geweldig. Ik had 32 jaar geleden niet durven denken dat alles en iedereen zo verhard zou kunnen raken… 

Gelukkig genieten we nog steeds van de positieve dingen om ons heen, en de reden waarom ik een jaar geleden ben begonnen met deze blog was muziek. En muziek verbroedert gelukkig nog steeds…

In de week van de 13e elfstedentocht, 21 februari 1985, stond easy lover van Phil Collins en Philip Bailey op nummer 1 in de top 40… easy lover, mooi… En terwijl ik de mooie lijst van die week doorloop blijf ik even stil bij het nummer van Paul Mccartney, we all stand together….

Goed weekend!

Jacques