onverwachte emoties

Vandaag was ik voor mijn werk in Friesland, en om altijd lekker ontspannen thuis te komen zet ik altijd één van mijn playlists op in de auto. Een geweldige manier tegenwoordig, en of je voorkeur dan spotify of in mijn geval apple music heet is om het even… Het mooie is dat je met een redelijk data-abonnement naar muziek kunt luisteren waar je op dat moment behoefte aan hebt…

Ik heb weer heel wat herinneringen voorbij horen komen, en op de achterkant van een envelop naast mij steekwoorden lopen krabbelen met een pen die bijna niet meer schrijft, om maar niets te vergeten. Een rit van 1,5 uur gaat op deze manier toch echt sneller, zeker als je gedachten afdwalen naar de tijd van weleer… Zo kwam glory days van Bruce Springsteen voorbij, en ik moest meteen weer denken aan onze groep vrienden in de jaren 80 waarbij we op een positieve manier bij menig etablissement onze handtekening hebben achtergelaten :-) 

Zo kreeg onze vriend Alfred contact met een niets onthullende leuke dame in een iets te strakke leren broek, en op zijn vraag waar ze vandaan kwam, kreeg Alfred in onvervalst plat Gronings te horen: “uut kanaol” Voor de niet Groningers onder ons, ze bedoelde hier Stadskanaal mee, maar vrij vertaald zou je hier uit kunnen opmaken dat ze uit het kanaal kwam… Alfred bedacht zich geen moment en voelde met zijn grote handen maar toch wel enigszins discreet aan haar been en zei: “bist helemoal nait nat ja”  Volgens mij is het verder toen ook niets meer geworden die avond, maar mij kon je wegdragen :-)

Opeens voelde ik dat bij het horen van de eerste klanken van Philadelphia van Bruce Springsteen dat mijn ogen volschoten. Een onverwachte emotie wat ik gelijk ook zo fantastisch van muziek vind. Vooral het onverwachte, en waarom in dit geval bedacht ik mij? 

Ik weet niet of jullie de film Philadelphia ooit gezien hebben, maar de rode draad in deze film is het onrecht wat iemand aan kan worden gedaan. De hoofdrol werd gespeeld door Tom Hanks die in zijn rol als succesvol advocaat besmet was geraakt met aids, en in een negatieve rollercoaster terechtkwam door deze ziekte.

Tegelijk moest ik denken aan de uitzending van Humberto’s Late Night waarin een deskundige uitlegde hoe ons oerinstinct naar boven komt als we in de auto stappen, en de meeste lieve papa’s van deze wereld kunnen veranderen in vreselijke zelf ingenomen egoïstische wezens als ze binnen hun eigen bandbreedte vinden dat iemand anders niet goed kan rijden. 

Dit alles heeft met verdraagzaamheid te maken, en het lijkt wel naarmate ik zelf ouder word of die negativiteit om mij heen steeds groter wordt. Onbegrijpelijk wat mensen elkaar bewust aan kunnen doen om er zelf beter van te worden, we maken het zelf mee van dichtbij op dit moment, schandelijk gewoon… Of neem de scheldkanonnade van gisteren in de tweede kamer. Hoe beschamend was dit om te bedenken dat dit mensen zouden kunnen zijn die ons land moeten besturen…En dan, ach laat maar…

Hoe een onschuldig mooi nummer je ineens kan raken blijf ik heerlijk vinden, zeker toen het volgende nummer voorbij kwam, Randy Crafword met one day I'll fly away. Niet dat ik nu maar wilde vluchten, maar ik moest ineens denken aan die enorme rij mooie witte tanden van haar en bedacht mij meteen dat ik een verzoek van een klant van mij nog even moest afronden. 

Wat dat was? Een groter bestand van de foto van één van zijn behandelkamers van zijn tandartspraktijk…

Goed weekend!

Groetjes Jacques