Jeugdtrauma... :-)

Al ver voordat de eerste aflevering van de soundmixshow met Henny Huisman op de Nederlandse televisie te zien was had ik met een paar klasgenoten rond 1975 al mijn eigen cover-imitatie-band. Op de basisschool, Nynke van Hichtum in Dokkum, deden we in die tijd al enorm ons best om op de grootste hits uit die tijd een onvervalste imitatie neer te zetten. Helaas weet ik niet alle namen meer, maar op de gitaar was mijn schoolvriendje Dieter.

Om een beetje echt artiesten-imago te krijgen verknipte, vernaaide en verfraaide mijn moeder de nodige kleding, en natuurlijk werd er ook nog wat aan het haar gedaan. Ook andere moeders waren druk om al onze bandleden een gaaf imago te geven.

Oude gitaren werden op de kop getikt, net als de nodige microfoons, en helaas net niet op onderstaande foto te zien, werd er van een kartonnen doos en wat verf een “echt” lijkend hammond-orgel gemaakt.

Omdat mijn ouders al vrij snel ontdekten dat mijn muzikale eigenschappen een boost moesten krijgen, kreeg ik ineens van Sinterklaas een fantastisch drumstel. Op de foto ben ik dan ook te zien als een echte Cesar Zuiderwijk achter mijn drumstel. Uren en uren per week was ik op mijn slaapkamer bezig om te drummen. Vooral meedrummen met de hits uit 1975 waren favoriet.

Les had ik echter niet, en eerlijk gezegd,  het drumstel was ook het verre van professioneel maar ik beleefde er veel plezier aan. Ik denk alleen uiteindelijk dat ik de enige was die er plezier aan beleefde. Toen na een periode van kalmte met de band, en we drukker waren met rolschaatsen over de Kobbe in Dokkum, was ineens de dag aangebroken dat mijn drumstel was verdwenen…

…Ik weet nog dat het niet direct mijn volle aandacht had, maar op een gegeven moment drong het tot mij door dat het drumstel echt verdwenen was. Navraag bij mijn moeder leverde een confronterend antwoord op: “je drumstel was toch stuk, stond op zolder en werd niet meer gebruikt, dus ik heb het drumstel bij het opruimen van de zolder bij het grof vuil neergezet…. 

Ik weet nog goed dat ik dit niet echt leuk vond, en dat er iets aan stuk was kon ik mij eigenlijk niet meer herinneren. Ik heb het toen gelaten voor wat het was, maar dit is iets wat eigenlijk nooit uit mijn geheugen is gewist.

Jaren later, ik was al lang de deur uit, kwam toevallig dit onderwerp weer eens voorbij toen ik bij mijn ouders was. Eindelijk gaf mijn moeder eindelijk volmondig toe dat ze blij was dat het drumstel door mij niet meer echt gebruikt werd, en voordat ik ineens weer de geest zou krijgen dat ik het drummen weer moest gaan oppakken had ze zich toch bedacht dat het beter zou zijn voor iedereen dat het drumstel opgeruimd moest worden. Eigenlijk werd mij duidelijk dat mijn muzikale eigenschappen niet uit de drumstokjes kwamen, en het drummen meer leek op een ongecontroleerd niet ritmisch geproduceerd lawaai… Misschien hadden ze mij beter toch op drumles kunnen sturen. Uiteindelijk hebben we er samen wel smakelijk om gelachen, maar vroeg mijn moeder toch nog even voorzichtig of ik er geen trauma aan over had gehouden. Daar heb ik maar geen antwoord op gegeven haha…

Onlosmakelijk verbonden met deze foto en dit verhaal zijn de jongens van the Rubettes met Sugar Baby Love..

Goed weekend!