Ineens komt een wiel stuiterend op je auto af…
18 jaar en net mijn rijbewijs gehaald. Wat een geweldige ervaring om na de nodige rijlessen, in een mercedes 190D met een ster op de motorkap van rijschool Holmersma uit Leek, alleen plaats te nemen achter het stuur van de auto van je vader.
Wat een gevoel van vrijheid gaf dat, en wat ben ik tot op de dag van vandaag blij dat ik alle vrijheid kreeg om een auto mee te nemen. Uiteindelijk leer je pas rijden na het behalen van je rijbewijs, iets wat ik overigens ook aan mijn kinderen nu meegeef. Mijn moeder had een suzuki alto, en terwijl ik dit schrijf herinner ik mij ook ineens dat die kleine witte suzuki iets was waar Bianca eerder op viel dan op mij. Gelukkig is dat later omgedraaid :-)
In het begin waren het vooral de kleine ritjes om en nabij Nietap, Leek, Roden en Groningen, maar al snel werden het ook ritjes naar Vries en Assen, en niet veel later vanuit mijn militaire dienst bij de Koninklijke Marechaussee naar Apeldoorn, Wezep en natuurlijk naar Bianca in Veenendaal. Toen ik overigens voor het eerst met mijn ouders naar Amsterdam ging en ik dus voor het eerst zelf deze rit ging rijden, zie ik nog de onzekerheid in de ogen van mijn moeder. Jullie moeten weten dat ze zelf niet zo’n grote held was achter het stuur, dus het moet voor haar een hele opgave geweest zijn toen we van 2 baans wegen uitkwamen bij Amsterdam en er ineens een rijstrook bijkwam. Uiteindelijk had ik daar ook geen ervaring mee. Mijn vader zat echter naast mij, was zelf rij-instructeur geweest op een 10 tonner in militaire dienst en later als bijbaan rij-instructeur op een personenwagen, en die gaf geen enkele aanwijzing, waardoor mijn zelfvertrouwen alleen maar bevestigd werd.
Nu reed ik voor het eerst zelf onder het spoorviaduct op de A1 waar een betonnen brok half uitstak, waar ik mij als klein kind altijd over verbaasde omdat ik dacht dat dit niet zo hoorde. Ik werd toch een beetje nostalgisch nu er een nieuwe spoorbrug is geplaatst en deze oude spoorbrug afgebroken zal worden…
In al die jaren heb ik al heel wat kilometers afgelegd op deze stukken snelweg, net als 2 jaar geleden. Met enige regelmaat word ik weer herinnerd aan dat ene benauwde moment op de A1, vlakbij afslag Diemen in de richting Amsterdam.
Ik was handsfree aan het bellen toen ik in een flits voor mij een stuiterend wiel op mij af zag komen. Tsjonge, hoeveel afwegingen kan een mens maken in een fractie van een seconde als er met een rijdende snelheid van 100 km/u een stuiterend wiel recht op je afkomt… Ga ik links uitwijken?... nee, teveel auto’s. Ga ik recht’s uitwijken? ... nee teveel auto’s. Ga ik vol in de remmen? ... tja er zaten behoorlijk wat auto’s vlak achter mij, wat gebeurt er dan?….
Ik koos ervoor om mij schrap te zetten, gepast te remmen en af te wachten of dit de beste keuze was….
Ik zie het wiel steeds dichterbij komen, maar het stuiterde echt behoorlijk en er waren dus 3 mogelijkheden; de band stuitert over de auto, onder de auto, of gaat recht door de voorruit. Bij die laatste zit je toch ook de denken, dat die weleens fataal kan aflopen…
Op dat moment een klap, en het wiel raakte mijn auto aan de onderkant, in mijn spiegel zie ik nog net hoe de dorpel van mijn deur als een raket door de lucht vliegt. Ik besef mij dat mijn auto nog bestuurbaar is, en met de gevarenlichten aan wijk ik uit naar een breed stuk in de vluchtstrook, om met een toch beduusd gevoel de auto uit te stappen om te kijken wat de schade is. Ik kon verder niet veel meer ontdekken dan een missende dorpel en wat lakschade….wat heb ik een geluk gehad mompelde ik in mijzelf…
Toch even de politie gebeld, want ik wilde dat de verantwoordelijke toch wel door de politie gehoord zou worden, of dat ik in ieder geval aangifte kon doen voor de geleden schade. De politie vond dit echter niet nodig, tenzij ik de dader zou kennen, mijn auto kon toch nog rijden, en dat ik mij maar moest melden bij het waarborgfonds voor de schade. Ik nam het op dat moment voor wat het was, maar terwijl ik dit schrijf vind ik het nog steeds te zot voor woorden. Het toeval wil dat een dag later een automobilist op de A28 was overleden door een zelfde voorval, en een paar weken geleden is ook weer iets dergelijks gebeurd… Heeft de politie hier wel de veroorzaker van gesproken? Vast wel…
Maar goed, de auto is gemaakt en de schade werd vergoed door het waarborgfonds.
Terwijl ik waarschijnlijk voor een van de laatste keren langs het loshangende brok beton rij bij de spoorbrug over de A1 hoor ik een toepasselijk nummer…
Goed weekend!
Reacties
Een reactie posten