Vanmorgen vloog ze nog...

Vanmorgen vloog ze nog…

We hebben ze allemaal wel eens zien liggen op of langs Neerlands wegen, de aangereden of overreden dode vogels.. Soms echt helemaal plat omdat er al meerdere auto’s overheen zijn gereden, of voor een deel plat, vaak dan nog wel met de ingewanden er half uit, en op het moment dat de wind van de voorbij razende auto’s een turbulentie veroorzaakt die de veren laten dansen alsof het allemaal niet waar is geweest…

Mijn vader had vroeger buiten zijn muzikale voorkeur voor o.a. BZN en AbbA niet echt veel voorkeuren. Nummers pakten hem, maar echt fan van een bepaalde band of zanger kan ik mij eigenlijk niet herinneren..

Toen ik al min of meer het huis uit was rond mijn tijd als dienstplichtig marechaussee kan ik mij nog wel goed herinneren dat wanneer ik bij hem in de auto stapte hij steevast de liedjes van de musical Tsjechov draaide. Het waren de liedjes van o.a. Robert Long, Martine Bijl en Robert Paul. De grootste hit die deze musical heeft gehaald was “vanmorgen vloog ze nog”.

En zo reed ik vorige week op de N35 tussen Zwolle en Almelo. Je kent het wel, zo’n gevaarlijke N-weg waarbij je hier en daar wel mag inhalen, maar ook heel vaak niet. Of eigenlijk wil je wel inhalen omdat er een tergend langzaam  rijdende vrachtwagen voor je rijdt, die ook nog eens een behoorlijke belemmering is voor het toch al niet zo spannende uitzicht. Maar ja, op veel stukken mag je ook weer niet inhalen, en de enkele monumentjes met beertjes, kaarsen en foto’s in de berm doen herinneren aan de keren dat er mensen zijn geweest die dit wel weer hebben geprobeerd, niet doen dus…

En dan rij je daar, met een snelheid die een beetje variërend was tussen de 80 en 100 km/uur en opeens zie je schuin voor je een prachtige houtduif in de berm. De gevleugelde vriend had echt zo’n prachtige starthouding, zoals vogels die zo mooi kunnen aannemen op het moment dat ze vanuit stilstand genoeg energie kunnen leveren om de zwaartekracht te kunnen bedwingen..

Ik dacht nog, oh nee, en in een fractie van een seconde ging het door mij heen:

“ Heeft “Dolly” de duif mij wel gezien? ”

“ Als ik gas geef kan ik haar nog voor zijn, maar nee er rijdt een vrachtwagen voor mij… “

“ Als ik krachtig rem, dan kan ze nog voor de auto langs vliegen, maar dan heb ik waarschijnlijk de auto die achter mij rijdt halverwege mijn achterbank zitten, met alle misschien wel noodlottige gevolgen tot ongewenst resultaat… “

“ En als ik dan even uitwijk naar links, misschien ziet ze dan nog net op tijd dat haar geplande vertrek toch niet zo’n goed idee is, maar ja een tegenligger van 10 ton zag ik zelf eigenlijk ook niet zo zitten… “

“ Zou ze haar geplande energie voor een prachtige start nog kunnen omzetten naar een later moment? Maar toen zag ik toch echt een take-off, ze keek nog een keer naar links, en in haar ogen zag ik haar schrik, waarin ze mij wilde zeggen, jij kan er ook niets aan doen… “

Een doffe dreun op de zijkant van de auto waar ze vanuit haar startpositie met volle kracht was aangevlogen, was het geluid van waarvan ik besefte dat ze met volle vaart op mijn portier was aangevlogen…  Het witte poeder wat tussen de veren zit en waarmee vogels zich beschermen zijn als een stille getuige nog steeds als een afdruk op mijn auto te zien…

Ik keek in mijn rechter buitenspiegel hoe ze de controle over haar vliegvermogen was verloren, en ze tolde als een helikopter met defecte staartrotor door de lucht om vervolgens met deze ongecontroleerde beweging neer te komen in de berm….

Of ze het heeft overleefd?

Vanmorgen vloog ze nog…

Goed weekend!