Een varken in ons dorp...

Een varken in ons dorp…

In 1979 verhuisde ik met mijn ouders van Dokkum naar Nietap, waar mijn ouders het pand betrokken waar daarvoor “Het Geschenkenhuis”  was gevestigd. Een soort van Blokker, maar dan toch echt anders… Mijn moeder ging van een kleine kledingboetiek in Dokkum naar een meer volwassen damesmodezaak gecombineerd met kinderkleding in Nietap.

De winkel was gevestigd aan de J.P. Santeeweg 9, en de aangrenzende woonruimte was gevestigd op nummer 7. Vanuit nummer 7 kon ik via een geïmproviseerde vlizotrap, zie het meer als een gammele houten trap met een soort scharnier die met een haak aan het plafond bevestigd kon worden, naar de bovenverdieping van nummer 9. Boven de winkel was ook mijn slaapkamer. Het was een koude en tochtige kamer, maar na een eigenhandige kleine verbouwing toch goed voor 40m2 en ondanks de schuine wanden aan 2 kanten was dit toch wel een enorme slaapkamer inclusief een 2 persoons bed, oud bankstel en een groot bureau.

Aan de achterkant van dit pand was een enorme tuin van ongeveer 60 meter diep, voorzien van diverse fruitbomen en eindigde in een klein slootje, ’t Piepke. Dit was meteen ook de grens tussen Leek en Nietap, maar ook de grens tussen de provincie Drente en Groningen. Bij onze buren op nummer 5 waar stomerij Hillebrand was gevestigd liep deze tuin door en boog dit geheel af richting Leek.

De eerste nacht dat wij in ons nieuwe huis in Nietap sliepen werd ik ’s nachts rond 04.00 uur wakker van een enorm gegil, wat toch zeker wel een enige tijd duurde. Ik vond het een beangstigend geluid, en kon het geluid ook niet plaatsen hoewel ik ook begreep dat dit wel iets van dieren moest zijn. Het geluid werd ook afgewisseld met een bonkend en rollend geluid. Een nacht later hoorde ik weer dit geluid, maar wist totaal niet waar dit vandaan kwam.

Uiteindelijk was ik eruit; aan de grens van ’t Piepke en onze buren, was varkensslachterij van de Bend gevestigd en ’s nachts werden met veel ongepast geweld de vrachtwagens met varkens gelost. De varkens werden met stroomstootstokken hardhandig de vrachtwagens uitgewerkt. Op afstand vanuit onze tuin heb ik dit ooit eens met eigen ogen kunnen aanschouwen toen de varkens een keer met daglicht werden gelost. Als het niet snel genoeg ging werden de varkens een handje geholpen, waardoor ze nog weleens hun evenwicht verloren, waardoor ze rollend de laadvloer afgingen. Hoe meer ik er nu over nadenk, hoe afschuwelijker ik het vind. Dan ook nog te bedenken dat deze slachterij in de loop van de tijd helemaal was ingebouwd door het centrum van Leek.

Zo was er ook die bewuste middag. Onze Duitse Staander Sacha was zoals gewoonlijk heerlijk in het voorjaar aan het struinen in de tuin, toen ik vanuit mijn ooghoeken zag dat Sacha wel heel veel haast had om weer naar binnen te gaan, maar een fractie later begreep ik haar haast; ze werd achtervolgd door een bebloed varken. Mijn moeder was toevallig in de keuken, en had meteen door wat er aan de hand was toen onze hond enigszins rennend de keuken in kwam, achterna gezeten door “babe” . Ze pakte een stoel en probeerde de bebloede varken de keuken weer uit te werken, maar deze was veel te sterk. Onze hond hond had zich inmiddels in veiligheid weten te brengen via de hal naar de woonkamer, waarna ik de tussendeur had dicht gedaan. Ook was nu zichtbaar dat men in de slachterij al begonnen was met de slacht, wat voor een behoorlijke onsmakelijke chaos had gezorgd in onze keuken. Inmiddels kwamen er ook 3 mannen in witte pakken onze tuin ingelopen, op zoek naar het ontsnapte varken. Ik kan mij nog goed herinneren hoe met ongepaste humor het varken werd opgehaald, om uiteindelijk toch te belandden in de vitrine van de slagerij.

Mijn moeder was best ontdaan door dit gebeuren, en ik weet nog goed dat het bloemetje wat door van de Bent werd gestuurd, door mij toch wel als een gemakkelijk excuus werd bestempeld…

De slachterij zit al lang niet meer in het centrum, deze plek heeft plaats gemaakt voor winkelcentrum de Liekeblom. De slachterij is verhuisd, maar als ik nu google op varkensslachterij Leek, kan ik eigenlijk niet meer vinden dan dat deze slachterij failliet is…

Maar elke keer als ik “het dorp” van WIm Sonneveld hoor moet ik weer aan dit verhaal denken. Al in de eerste zin zingt hij over slagerij J van der Ven. Al in mijn fantasie in 1979  begon dit nummer altijd over slachterij J van der Bend in ons dorp… Nietap

Fijn weekend!