Magnetische velden

Magnetische velden...

Rond 1979 kwamen wij in Nietap wonen, een klein dorp tussen Leek en Roden. Het grappige van dit dorp is dat het eigenlijk vergroeit is met het centrum van Leek, maar behoort tot de gemeente Roden, wat een paar km verder ligt. Vanuit mijn slaapkamer keek ik naar het plaatsnaambordje Leek, wat ook meteen weer bij de provincie Groningen hoort, terwijl Nietap weer bij de provincie Drenthe hoort. Je kunt je voorstellen dat dit op gemeentelijk nivo nog weleens voor verwarring zorgt… Was je voor het één op de provincie Groningen aangewezen, was je voor het ander weer op de provincie Drenthe aangewezen. Of dit nog steeds zo is…geen idee.

In Nietap zat, en zit nog steeds, muziekhuis da capo. Deze prachtige zaak had een enorme keuze aan muziekinstrumenten, en uiteraard verzorgden ze ook de nodige muzieklessen. Zo deed in die tijd de orgel zijn intrede in ons huis. Nee, niet zo’n kerkorgel voor thuis, maar een volledig, voor die tijd heel modern, muziekinstrument met allerlei voorgeprogrammeerde ritmes, gesimuleerde muziekinstrumenten, en weet ik wat voor effecten er nog meer op deze enorme kast met toetsen nog meer zaten…

Ik weet helaas het merk niet meer, maar ik weet wel dat dit orgel een enorme aantrekkingskracht had op mij. Hoewel mijn moeder fanatiek één keer per week naar les ging, was ik ook regelmatig achter de toetsen te vinden. En hoewel ik geen noot kon lezen, was dat geen enkele belemmering voor mij om een beetje muziek uit dit immense orgel te krijgen. Bij de orgel werd een muziekboek geleverd en een mal met kleurcodes, waardoor je al snel een bekende melodie uit de enorme boxen kon laten komen. “Met één hand speel ik nog steeds zonder al teveel moeite “oh when the saints”

Mijn moeder ging dus regelmatig naar les, en oefende in haar spaarzame uurtjes regelmatig, en het repertoire werd geleidelijk uitgebreid. Ik vond het op zijn tijd weleens leuk om mijn moeder tijdens haar oefeningen te plagen. Naast dat er twee rijen met toetsen op het orgel zaten, was dit orgel ook voorzien van een hele rij voetpedalen die ritmisch met de linker voet bediend werden. Hoe leuk was het om af en toe even mijn moeder te besluipen en met mijn hand net even een pedaal aan te tikken zodat mijn moeder letterlijk op het verkeerde been werd gezet :-)

Door dat enorme orgel was ik ook wel geïnteresseerd geraakt in de elektronische muziek, en in die tijd vooral in de muziek van Jean Michel Jarre. Ik oefende net zo lang totdat ik de melodie van Magnetic Fields of van oxygene 4 te pakken had, want noten lezen kon ik niet. Dus gewoon met één hand, en zeker niet met de pedalen zocht ik uren naar de juiste tonen, het ritme van de ritmeboxen en veranderde ik van instrumenten na de coupletten, en maakte op deze manier mijn eigen arrangementen van de hits van Jean Michel Jarre.

Muziekaal is het verder nooit meer wat met mij geworden, behalve dan dat ik graag naar muziek luister en ook enorm geniet van de beleving bij het luisteren naar muziek. Ook luister ik nooit meer speciaal naar de muziek van Jean Michel Jarre, maar toen ik van de week toevallig iets van hem tegenkwam, zat ik toch weer met mijn vingers mee te tikken, en bewees dit maar eens weer wat voor muzikale reis je kunt beleven bij het horen van bepaalde muziek…

Fijn weekend!