Laat maar...

Laat maar…

Herinner jij je ook die rage nog uit de jaren 80, de button?  Vooral veel meiden bij mij op het Nienoordcollege in Leek met getoupeerd haar en donkere jeans jacks waren enorm behangen met buttons met daarop van alles bedrukt waar ze maar fan van waren, om nog maar te zwijgen over de buttons met politieke uitingen of stille protesten kan ik mij zo herinneren… Zorgvuldig werden de buttons gepositioneerd op de jacks, want het bleef vaak niet bij 2 of 3 buttons, maar als ik moet schatten waren het er meestal wel een stuk of 15, of nog meer… en dan aan twee kanten…

Naast het uiten met buttons waar je fan van was, is dat protest mij ook wel erg bijgebleven. Zonder iets te hoeven zeggen kon je laten zien hoe je in het leven stond. Michiel van onze school had o.a. een gebroken geweer op zijn spijkerjack als stil protest tegen al het geweld in de wereld. Het is niet meer de tijd, maar ik ben benieuwd hoeveel buttons hij nu zou hebben gedragen…

Afgelopen week keek ik het programma “de stoutste jongen van de klas”. Pas twee afleveringen gezien, maar ik vind het nu al een mooi programma. Afgelopen week was René van Collum in de hoofdrol, je weet wel de drummer van Doe Maar met die enorme bos krullen en de zoon van Simon van Collum, de filmrecensent uit de jaren 80. Ik kan mij nog herinneren dat hij plaats moest maken voor een andere drummer, en ik was al die jaren in de veronderstelling dat hij moest vertrekken om opgelopen spanningen en het verschil in leeftijd en cultuurverschillen. Uit de uitzending van afgelopen week bleek dat hij ook nog een enorme junk was, die meer tijd op de Zeedijk in Amsterdam doorbracht dan hem achteraf lief was, om nog maar te zwijgen over de diefstallen die hij pleegde om zijn drugs te kunnen betalen. Eigenlijk was ik best geschrokken van zijn verhaal, zeker als je hoort hoe de dramatische impact van de tweede wereldoorlog was binnen het gezin van Van Collum waarbij zowel van zijn vader als moeders kant er erg veel familie was omgekomen in de gaskamers van de Duitse bezetter….  Het was wel goed om te zien dat hij nu al ruim 5 jaar clean is, alweer heeft gespeeld met Doe Maar tijdens een reünie, en dat hij nu probleemkinderen helpt… Het raakt mij toch altijd weer als je ziet wat voor verhaal er achter iemand schuil kan gaan, en het raakt mij nog meer als iemand dan toch weer op wilskracht en met wat hulp toch weer zijn leven op de rit weet te krijgen.

Maar ik dwaal af, want door “de stoutste jongen van de klas” hoorde ik weer de muziek van Doe Maar voorbij komen. Wie kent niet De Bom, Pa en Sinds Een Dag of 2. Volgens mij was in het begin van de jaren 80 dat met dit soort bands, samen met het goede doel en toontje lager, voor het eerst dat de Nederlandstalige muziek uit de taboe sfeer werd gehaald. 

Ik heb alleen nooit begrepen waarom de vrouwelijke fans met bosjes tegelijk flauw vielen tijdens de concerten van Doe Maar. Natuurlijk is dit van alle tijd, of het nu de Beatles, Doe Maar of Justin Bieber is. Het zal waarschijnlijk mijn Groningse nuchterheid zijn :-) 

Maar ik kan mij ook best mee laten slepen in emoties met muziek, maar dat is dan meer de emotie bij de muziek, dan door de artiest zelf. Ik ben tenminste nooit flauw gevallen bij Chrissie Hynde van de Pretenders of Madonna :-) Ok, misschien zou het kunnen bij Ellen ten Damme, maar ja die zat bij mij op school. :-)

Hoewel ik nog steeds wel muziek van het goede doel voorbij hoor komen op mijn playlist met nederpop heb ik de muziek van Doe Maar nooit gekocht, en terwijl ik dit zit te typen heb ik een “best-of” van Doe Maar op apple-music aan staan, maar verder dan de tophits kom ik ook niet, maar het brengt je wel meteen weer naar de Mavo van 1980, en dat is wat muziek zo heerlijk maakt!

En of ik zelf buttons op had?

Laat maar…

Goed weekend!