Dag 5 van mijn 7daDJjchallenge

"pap en mam, ik wil graag uit"
"Oh, en waar wil je dan naartoe?"
"Nou, naar bar Loeks in Roden"
"Wat ga je daar doen dan?"
"Tjonge, wat doe je als je uitgaat, zucht....Nou gewoon, gezellig samen met vrienden en dansen"
"Dansen?? dat heb je toch nog helemaal niet geleerd?"
"Pap, toe eens.... of jij dat hebt geleerd"
"Nou, ik ben vroeger eerst op dansles geweest.."
"Nee, dit ga je niet menen, moet ik op dansles om uit te kunnen naar een discotheek?"
"Nou, je moeder en ik denken dat dit ook gewoon bij je opvoeding hoort"
"................................"
Achteraf vertelden mijn ouders dat ze mij eigenlijk nog wat te jong vonden om al op stap te laten gaan. Maar ik heb mij toen niet laten kennen, ik ben op dansles gegaan bij dansschool heuving in de De Postwagen in Tolbert. En toen ze na de eerste les vroegen hoe ik het vond, vertelde ik dat ik eerst andere schoenen moest hebben voor dansles, want het moest natuurlijk wel glijden over die vloer... Ik zie mij nog met mijn vader bij Heys Schoenmode in Leek de schoenen passen haha...
Nieuwe schoenen kwamen er, donkerblauw met gladde zolen. Trouw heb ik de cursus afgemaakt en elke week o.a. heerlijk met Willeke Jonkman gedanst smile-emoticon Een nummer die mij altijd is bijgebleven van die dansles is you can't hurry love van Phil Collins Eigenlijk iets te snel voor een startende danser met de quickstep smile-emoticon
Hier kwam wel mijn liefde voor de muziek van Phil Collins. Samen met U2, Simple Minds, Simply Red en Frank Boeijen is dit wel de artiest waar ik de meeste cd's nog van in de kast heb staan.
Uiteindelijk heb ik het er goed van genomen in Bar Loeks en natuurlijk de liveconcerten in de Brinkhoeve van o.a. Vitesse en de Time Bandits, een geweldige gezellige tijd, maar een quickstep? Pas toen ik ging trouwen, maar wel met weer de nodige danslessen...




Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Suikerbieten met LUV bij Waldolala...

Afbeelding
Afgelopen week reed ik over de A7 in de buurt van mijn geboortegrond, toen het mij ineens opviel dat ik al weer heel wat vrachtwagens met suikerbieten had ingehaald. Eigenlijk was het mij ook al eerder opgevallen dat er langs diverse weilanden weer enorme bergen suikerbieten lagen te wachten om te worden opgehaald door de enorme vrachtwagens die ze in dit gebied altijd naar de suikerunie in Hoogkerk brengen om verwerkt te worden tot suiker. De eerste 6 jaar van mijn leven woonde ik in de stad Groningen en als ik mijn moeder mocht geloven was de stank tijdens de bietencampagne niet te harden. Als de wind dan ook nog eens verkeerd stond was het niet eens mogelijk om de was op ons balkonnetje aan de tuinbouwstraat buiten te hangen. Ik kan mij helemaal niets van die lucht herinneren, maar als ik nu nog weleens langs de suikerunie rij en zie met hoeveel kracht de rook uit de schoorstenen geperst wordt kan ik mij er wel iets bij voorstellen. Even googelen leert mij inmiddels dat er wel
Meer lezen

Reünie Burgerschool Dokkum

Afbeelding
Dan loop je na ongeveer 40 jaar weer ineens over de prachtige bolwerken van Dokkum, weliswaar zonder hond in tegenstelling tot 40 jaar geleden, want toen was dit de plek waar wij een paar keer per dag onze Duitse Staander Sacha uitlieten. De omgeving was eigenlijk onveranderd, nog steeds lagen er prachtige boten afgemeerd bij de Woudpoortbrug en de uitstraling van de huizen aan het bolwerk waren nog hetzelfde, en naar wat later bleek, sommige bewoners van toen wonen er ook nog steeds. Terwijl ik daar namelijk mijn wandelingetje deed, werd ik vanachter het raam herkend door een oud klasgenoot van de lagere school die op bezoek was in haar ouderlijk huis. Echt grappig dat ze mij zo snel herkend had... De reden dat ik hier liep was, dat ik mooi op tijd in Dokkum was aangekomen omdat we na 15 jaar weer een reünie hadden van de 6e klas van de burgerschool. Hoewel Dokkum ongeveer 200km verder is, kon ik deze dag efficiënt combineren met relatiebeheer op Ameland, hoe vervelend ;-)  I
Meer lezen

Heb jij toevallig een geheime zender?

Afbeelding
Mijn vader moest vroeger voor zijn werk als inkoper van een textielgroothandel altijd twee keer per jaar een week naar Zuid Duitsland om daar samen met een aantal collega's van andere bevriende groothandels inkopen te doen. Mijn moeder maakte het in die week altijd extra gezellig om het gemis te compenseren. Zo gingen we altijd samen fonduen en als grap pakte mijn moeder altijd de 4 punten van het tafellaken om de vaat in de vuilnisemmer te deponeren om vervolgens toch samen maar de afwas te doen. Als mijn vader na een week dan weer thuis kwam, was het natuurlijk altijd weer een verrassing wat voor cadeautje hij voor mij had meegenomen… Eén keer had hij een transistorradio voor mij meegenomen die zowel op stroom als met een batterij werkte en waar naast de enorme telescopische antenne ook nog een oortje werd meegeleverd. Ik kan mij nog herinneren dat mijn vader mij hiermee verraste terwijl ik al op bed lag… Ik ben toen met het oortje in mijn oor met de geluiden van toen nog Hi
Meer lezen